"E ti es logo da Casa de Vicentiño?, pois a min gustábanme ben as túas tías Aurea e Sara".
Así era Manuel Fernández Corral o fillo de Cándida e Juan de Lea.
Un señor no sentido máis amplo, un bo home con naturalidade e gracia que lle facían conservar ese espirito xovial e pícaro do neno de Lea de Baixo.
Cando o coñecín decateime que tiña diante de min un tesouro pola memoria que conservaba e a profundidade da súa palabra.
Informou para Lareira de Soños da súa vida pero tamén da vida da parroquia, Os Vilares, que sempre levaba na conversa e no corazón.
Moito me falou dos seus irmáns, Francisca, José, Perfecto e Aurea e tamén dos seis que morreran de nenos, de como os coidaba e lle acendía cascas de bidueiro que coma fachos servían para entreter a súa irmá Aurea mentres a abaneaba no berce.
Das loitas coa súa avoa Luisa e dos seus pais. Díxome o máis fermoso que se pode dicir dunha nai: "A miña mamá tiña as mans de prata".
Faloume das mozas, da festa da Pascua, da escola de D. Agapito e D. Andrés na Conchada.
Tamén tiña moi presente aos veciños, sobre todo, aos da Casa de Camuza, a Nicolás o seu amigo da alma que finou recentemente aló en Arxentina.
Con eles e outros vaise a xeración que preservou a memoria viva da parroquia de todo o século XX, cando ocorreron sucesos tan trascendentais como unha guerra civil, a emigración masiva ou a chegada da modernización.
Pero se algo me impactou da súa vida foi ver esa foto que sae no libro Lareira de Soños, na que se ve a Manuel xa viúvo cos seus oito fillos, todos ben noviños.
Non me cabe ningunha dúbida o gran pai que foi e o amor que vin nos seus ollos cando falaba das súas fillas, fillos, netas e netos. Coñecinos a todos pero especialmente a Lupe quen o coidou ata o final coas mesmas máns de prata da súa avoa Cándida de Lea.
Gústame ver nesa foto a Lupe pequeniña coma unha faba e plantada diante de todos, espelida e dicindo co seu corpo: "Non vos preocupedes que aqui estou eu".
Son unha gran familia, todos eles con fillos e netos, unidos hoxe aqui para honrar a memoria de Manuel de Lea e dalgún modo tamén a de todas e todos os vilaregos que como persoas fundidas coa terra e na terra sairon adiante cunha vida de traballo e loita superando calamidades e transmitíndonos aos que vimos detrás a forza necesaria para enfrontar a vida.
Moitas grazas e viva o espírito trapeiro!!
Momán, 28 de xaneiro de 2023
