A Caixa de Pandora
Caín coma un inocente, coma un neno, coma un inxenuo. Dixéronme que me metera na caixa de Pandora que, no fondo, atoparía a esperanza. Nin arriba, nin no medio, nin abaixo. Alí non había nada. A caixa estaba completamente baleira. Incluso cheiraba mal; a pechado. Abrina e pecheina varias veces por se aquel; con cadeado e sen cadeado. Nada. Sempre baleira. Enganáronme como me enganaban no día de
Reis... deixa as chancas no balcón que ó mellor cae a bicoca. O que caía era unha xeada sobre elas que as deixaba máis duras có aceiro.
Ante todo iso xa non sei que é peor: se a inocencia ou a esperanza, se a ilusión ou a inxenuidade, se a verdade ou a mentira. E non sabendo de fixo, optei polo máis sinxelo, polo máis natural: que para que a caixa de Pandora non criase máis poeira, máis voaxa, e xa que non tiña intención de enchela con soños, nin sentimentos, nin rabo de gaitas, collín unha machada e fíxena cachizas. Polo menos servirame para prender o lume. Que nesta época na que estamos vale máis unha calorciña que un afán ou devezo inexistente e imposible.
Agora pasará o de sempre, que esperarei a caer de novo en algunha inocentada imposible. Porque a pesar dos pesares, e por moito que diga, as miñas ilusións, as miñas esperanzas non se dilúen, non se esfuman, non devecen, non minguan. Se non busco na caixa de Pandora, buscarei na arca dos anhelos.
