Suar
Suei sen correr. Suei sen traballar. Suei sen forzar. Suei sen arrouparme. Suei porque suei. Eu, que case nunca súo. É raro que súe correndo ou traballando ou realizando algún esforzo. Hoxe suei moito. Quizais demasiado. Tanto, que pingas de orballo baixaban pola miña cara. Segundo baixaban xa souben por que suaba. Suaba de angustia, de impotencia e a causa da carraxe. Así, todo xunto, todo nunha mesma acción.
Angustia, impotencia e carraxe. Por que? Non sei. Quizais porque estou nun momento
no que son coma un polo sen cabeza. Vou sen saber por onde ando. Ando sen saber para onde vou. Corro. Sento. Chouto. E quedo quieto. Xusto ó quedar quieto é cando súo a chorro, a cachón, ás moreas.
Cheguei a buscar un psicólogo para que me dixera por que suaba tanto. Logo dunha hora de escoitar as miñas ladaíñas, pobre, era el o que suaba. Ata case me atrevo a dicir que suaba máis ca min. Tampouco sería algo extraordinario porque, repito, case nunca súo. Hoxe é porque acontece o do polo sen cabeza. Non sei quen son. Non me recoñezo. De aí que a angustia, a impotencia e a carraxe baixen pingando pola miña cara.
Algún día espero atopar a auténtica verdade de por que as pingas de suor asoman cada certo tempo, cada vez que se me contrae o peito ou cada vez que os latexos rebentan por dentro. Algún motivo haberá. Ou non. Ó mellor súo porque teño que suar. Ás veces a verdade está na simple sinxeleza.
