Co corazón dentro e fora
Rachei o peito, máis en concreto, as costelas do lado esquerdo para sacar o corazón coa man dereita e para que os curiosos visen como latexaba. Bombeaba sangue, amor, ilusión, xenreira e carraxe. Que besta es, me dixeron. Mireinos de fronte e ameaceinos con arrincar alí mesmo un ril. Son capaz de vivir sen órganos internos! Sempre vivín do aire!
O corazón na man seguía a bombear desexos que se agochaban detrás dun espello ou baixo o voo dun vestido azul. Claro que a esas alturas (notaba como os latexos cardíacos ían a menos) igual era de cor verde. O vestido, digo. O corazón seguía a estar vermello de sangue, pero cunhas certas sombras que xa asomaban polo ventrículo esquerdo. Tiven que dicirlle ós curiosos que o tiña que meter dentro do peito ou do costelar, que a agonía empezaba a ser patente. Entendéronme e animáronme.
Co peito xa pechado, a vida xurdía, abrollaba con forza de novo e as asaduras iniciaron un baile caribeño en pleno inverno. Eu bailei un fandango, pero torcéndome un chisco cara ó ril dereito. Por se tiña que arrincar algún prefería que fora este. Que apandase un pouco co peso do meu corpo. Os curiosos non tardaron en mirarme ó nesgo, ó biés, ó través. Murmuraban ou borboriñaban de que eu non estaba ben. Estrañeime deses ruxerruxes porque, eu, estaba a vivir o espírito do Nadal. Espírito cheo de latexos coas ilusións dun neno. Que, aínda sendo neno, o corazón bombeaba sangue, amor, ilusión, xenreira e carraxe.
Sobre ruídos e silencios
Roubeille un cacho de silencio ó ruído, e quedei sosegado, moi tranquilo. Certo que o ruído non era moito. Estaba escarranchado sobre unha galla dun carballo centenario das Mestras, en Baños de Molgas. O pouco ruído existente producíao unha pega ó lonxe e as augas do río Arnoia. As augas do río Sor, nesa zona, están tan calmas que non fan ruído; mesmo semella que nin existe o silencio.
Hai ruídos bonitos. O das augas correndo é un deles. A proba é que, para un servidor, o ruído das ondas do mar é o máis bonito do mundo. O ruído do mar é case coma un orgasmo sexual. Certo, case. As cousas como son.
Outro ruído bonito, aínda que sei que para moitos xa é algo molesto, é o son das campás da igrexa de Baños de Molgas. Cada quince minutos dálle que dálle; pero mirade se é bonito que a maioría das veces nin nos decatamos de que soaron. Ás veces nin cando toca o reloxo as doce, que é cando máis badaladas solta. É tan bonito que xa nos afixemos a tal ruído.
Desde o alto do carballo o silencio, hoxe, mesmo esmorece, debilita a fermosura deses ruídos que case non son ruídos. Porque dentro mesmo do murmurio, do ruxerruxe, o sosego, o meu sosego é como unha felicidade preñada de sexualidade. Agora cada quen que compare o ruído co silencio ou o silencio co ruído.
