Aninovo ano de paz e igualdade

Todos temos, dunha forma ou doutra, esa experiencia do tempo que pasa e que vai pasando connosco. Se non houbese anos que contar, noite vella e aninovo, abrentes e solpores, noites e días, resultaríanos pouco doado dármonos conta do paso do tempo.

Dicimos que Deus vive na súa propia eternidade e que nós vivimos no tempo. O caso é que este Deus que chamamos intemporal se fixo, no seu Fillo Xesús do Nadal, temporal, ou sexa, metido no tempo. De maneira que, irmáns como somos de Xesús e participantes así da súa divindade (como nos di a propia liturxia), temos todos algo de temporais e algo de eternos. Somos persoas humanas e, coma tales, limitadas, mais tamén entendemos dalgunha maneira iso de sermos eternos e, ademais, querémolo ser. A quen non lle gustaría vivir cen, mil, un millón de anos e vivindo ademais sen que parecese que o tempo pasa por un?

Con isto o que quero dicir é que, ó rematar un ano e dar comezo o novo, deberiamos darlle grazas a Deus por nos permitir debruzarnos no Aninovo. Á altura deste comezo do Aninovo é moi posíbel que a todos nos conveña medrar máis no senso da nosa común fraternidade, derivada de sermos e sentírmonos fillos dun mesmo Pai, do noso común Pai Deus. Polo menos cara a isto parece apuntar a Segunda Lectura de hoxe, tomada da carta do apóstolo Paulo ós Gálatas. Dinos nela Paulo que Deus Pai nos mandou o seu Fillo, nado dunha muller, para deste xeito podérmonos converter en fillos "adoptivos" de Deus; e que por iso todos podemos invocar a Deus chamándoo "¡meu Pai!"; e que de aquí provén tamén o feito de que sexamos de verdade “herdeiros” das grandezas e riquezas de Deus Pai. "Por seres fillo –dinos Paulo- es tamén, grazas a Deus, herdeiro".

A carta ós Gálatas de Paulo é unha grandiosa loa da "liberdade". Por máis que algúns poidan pensar que os cristiáns estamos sometidos a un Deus ameazador, a verdade é que temos dereito e razóns valedoiras para considerármonos moi libres. Libres no noso comportamento e na nosa relación con Deus e con todos. Dínolo Paulo de maneira clara: "Ti xa non es escravo, senón fillo".

Por iso este día primeiro de ano é tamén o "Día Mundial da Paz". Canto precisamos de que haxa paz e non guerras! E está claro que non pode haber "paz" onde hai guerra e asoballamento. Un cristián no debería endexamais aturar ser "escravo" de ningún Deus nin de ningunha persoa humana, sexa esta quen sexa. Deus fíxonos en Xesús libres e quérenos así.

Naturalmente, esta liberdade non é unha liberdade calquera. A liberdade cristiá é a liberdade de quen libremente se fai "escravo" dos demais en servizo e amor a eles. Este tipo de "escravitude" si que é boa. Exerceuna Xesús, durante toda a súa vida e de maneira simbólica lavándolles os pés ós seus discípulos na derradeira cea. É a liberdade de tantas persoas (cristiáns ou non) que intentaron e intentan crear liberdade por onde queira que van, facéndose libremente escravos dos demais.

No mundo pertencemos todos a unha mesma familia en canto fillos dun mesmo Pai Deus. Se o noso irmán maior Xesús non quixo nacer nunha casa normal, senón nunha corte, e morrer nunha cruz no canto dun leito de rosas sería seguramente para que ningún desgraciado deste mundo puidese dicir que el non é seu irmán.

Deus quixo así facerse nel fillo dunha nai humana. Por iso celebramos hoxe tamén a festividade de Santa María, "Nai de Deus". Parece imposíbel que se poida falar con verdade e case sen contradición dunha "Nai de Deus". Mais para Deus, unha vez máis, "non hai imposíbeis". Parécenos imposíbel que Deus se faga un ser humano coma nós en Xesús, e, a pesar de todo, ese é xustamente o "misterio" central da nosa fe.

Renovando, pois, coa graza de Deus esta nosa fe, comecemos o Aninovo coa alegría do Espírito de Deus e a beizón do Pai e do Fillo. E, deste xeito, que a Santísima Trindade de Deus presida tódolos días deste novo ano 2023, que desde só hai unhas horas nos acompaña.