De Sacho e Fouciño
Saín coma un foguete a facer os meus recados. Os meus recados case só consisten en tomar café e escribir... polas tardes. Polas mañás sería tomar café e ler os periódicos. En ocasións, tanto pola mañá como pola tarde, igual toca algo de compra; algo no supermercado, algo nunha tenda, algo en calquera outro negocio. E saín coma un lóstrego porque hai que volver axiña para a casa. Para ver o fútbol. Porque andamos co Mundial a
voltas.
Tamén é certo que, aínda que non tivera que volver axiña, sempre saio ás carreiras. Xa teño explicado aquí que, a min, a casa, coma que non, coma que pode virse abaixo, coma que pode caer e esmagarme. Mellor estar fóra. Aínda que, ó estar fóra, logo queira volver; pero non para meterme na casa, senón para saír de novo cun libro e dedicarme ó meu gran vicio; se á lectura se lle pode chamar vicio.
Con présas ou sen présas, sempre teño que estar en continuo movemento. Mesmo cando estou sentado, como agora mesmo, que non me chega con tomar o café tranquilo, con pachorra, con parsimonia. Non, que me aburro. Mellor entón coller o bolígrafo e matar o tempo escribindo. Si, xa sei que agora a xente mata o tempo co móbil. Pero eu... eu son da vella escola, máis ou menos do neolítico. Xa no trato, na forma de usar o móbil se nota que son de sacho e fouciño. Os propios fillos mo din: como lle dás así ó teclado? Que queredes; ou obedece ou racha.
Saín coma unha chispa e volvo xa a paso de cadela.
