O Cometa Halley
Dixéronme que lle escribira unha canción ó cometa Halley. Non procede. Porque nin son compositor, nin son cantante e nada teño que ver co cometa Halley. Gústame o universo. Gústame ser astronauta. Pero de aí a compoñerlle uns versos, uns retrousos ó cometa Halley, vai un mundo. Mellor aínda, vai o universo enteiro.
Eu son máis de cantarlle (á miña maneira) ós sachos e arados, ós burros e gadañas, ós fouciños e carros das vacas. Mellor ós carros das vacas. Os eixes poñen a música, eu a voz e as vacas as posturas de baile. Non hai como a música dun carro cheo de toxos polas carreiras das aldeas!
Tamén son de subirme ó campanario da igrexa de Baños de Molgas e desde tales alturas contemplar o universo. Incluso podo ter a sorte de ver pasar o cometa Halley. Mesmo podo facer o intento de poñerlle música ó instante no que estou a vivir. Todo sería coller os badalos das campás e marcar un ritmo sosegado que, co paso do tempo, ou sexa, entre lusco e fusco, habería que acelerar para saber que é o que sae cando chegue a noite pecha. Seguro que non alcanzo o compás da velocidade do cometa Halley. Pero algo quedará.
E xa que non lle podo compoñer nada ó cometa, rendereille a miña homenaxe vestindo o traxe de astronauta e deixándome caer desde o campanario. Coma quen que aterro logo dunha presunta visita ó cometa Halley. Como chegue ó chan, iso si dará para unha canción.
