Polo universo sen fin
Tan axiña como saín da casa collín o camiño cara ó universo infinito. A ver se lle encontraba a meta, a fin. Maldito camiño, é infinito! Ó rematar o día fixen noite na lúa. Polo lado oculto ou escuro. Para que ninguén me vira. A zona estaba chea de naves e estacións espaciais. Logo, para máis aquel, o satélite estaba na súa fase chea ou vella,
é dicir, cando o resplandor é máis cómplice para darme a ver. Pero agochei entre aparellos vellos que deixaran alá os ianquis. Ó mellor eran os que usa o típico galego na lúa para labrar o terreo dos arredores. Vai ti saber.
A segunda noite paseina en Marte, ese planeta que din que é vermello. Eu sei que o único vermello existente e bonito está nos beizos dalgunha muller; todo o demais son quimeras que non atinamos a discernir. En Marte, ás tres da madrugada (horario terrestre que, alí, eu que sei que hora era) escoitei algún que outro ruído. Xa se me veu á cabeza o alien de Ridley Scott e, que queredes que vos diga, tiven un sono inquedo, moi nervioso. Marchei de alí coma un marciano cagadiño.
Non parei máis ata chegar a Xúpiter. Alí fíxeno coa intención de pescudar o camiño que me levase a Plutón. Foime imposible. Por culpa dalgún listo, dalgún espelido que pensou que Plutón non merecía ser planeta. Os terrícolas dérono por esquecido no universo, nese universo sen fin ó que lle ando buscando unha meta. Non hai maneira, xa ando completamente perdido e sen saber en que hora vivo. Este puto universo non te fin.
