E ti de quen ves sendo?, preguntáronlle ó neno que non era tan neno e que estaba sentado nun carreiro que levaba a unha das fincas do seu pai. O neno que non era tan neno confesou, polo baixiño, que saíra do cruce entre a lúa nova e un meteorito que racharan os que rodaban a guerra das galaxias. Mentres contestaba non deixaba de mirar para o "canalillo" da moza que preguntaba. El non era parvo e a moza
tampouco, porque sabía da dirección da ollada do neno que non era tan neno. Mesmo provocou un pouco que o canal do peito se fixese máis fondo ante a solicitude, xa seria, do nome e da procedencia familiar del.
O neno que non era tan neno trasladou a súa ollada á cor vermella dos beizos dela e cun sorriso aberto afirmou ser Antón, fillo da Remedios de Chaodarcas e Salustiano de Siabal, ós que lles chaman Os Troiteiros. Tal alcume non precisa explicación.
Das tres mozas que "acosaban" a Antón, seguiu dálle que dálle a que levaba a voz cantante, a do carreiro no peito, onde, por certo, estaba de novo a ollada do neno que non era tan neno (lembrar que tampouco era parvo). Agora ela quería saber que estaba a facer O Troiteiro Pequeno. Este, en principio, calou para no soltarlle alí o que realmente estaba a facer. Aínda que tamén é verdade que non era necesario que lle dixera nada. Porque se vía e se notaba en que estaba ocupado. Non obstante, para saír do paso, díxolle á preguntona que estaba estudando para listo. Os dous sorriron a un tempo e a situación deixaba ás outras dúas mozas en completo fóra de xogo.
