Moita calma
Quixen librar unha batalla contra min mesmo. Pero axiña me preguntei por que e para que. Eu, que non quero pelexar nunca con ninguén, por que vou a facelo comigo mesmo? Sei que se inicio tal batalla, podo saír mal parado ou co rabo entre as pernas. Porque repito por enésima vez: todos levamos un demo dentro. Se se manifesta o meu,
pódeme deixar coa alma no papo, co rabo entre as pernas. Sabemos todos que a conciencia, cando quere, arrabuña e furga e manca e doe. Mellor non facer nada. Contra ninguén e, moito menos, contra min.
Non facendo nada, quedo quieto. Coma un paxariño no niño. O meu niño, agora mesmo, é esta terraza, esta mesa sobre a que estou escribindo e, ó mesmo tempo, debuxando e proxectando na mente unha conciencia que se durma nas ansias de loitar. Calma, moita calma. Preciso de moita calma. Se me subo á Perla Negra en alta mar, non estaría mal. Pero as ondas do mar... as ondas do mar igual me arrastran ós acantilados dos desexos imposibles e das carraxes non desexadas. Preciso moita calma. Deixar de pensar en batallas.
Deixo entón que o ruxerruxe da ansiedade se durma sobre a almofada da señardade. Así, para que rime un pouco. Para que as batallas se volvan poemas e os poemas espallen os versos por esa conciencia que, pouco a pouco, se axuste, se acomode á miña auténtica realidade: esa de vivir sen lle facer mal a ninguén. Nin a min mesmo.
