Medrar a 1921 km. da casa

Unha maleta de vinte cinco quilos, outra de dez e unha mochila de trinta litros do Decathlon que coubera baixo o asento dianteiro. Ou ese era o máximo co que, por sorte, Vueling fai a vista gorda con frecuencia. Non deixaba nada material alí máis que unha pequena colección de libros de poesía en italiano que puiden apañar en mercados de segunda man por dous ou tres euros cada un.

Material nada, pero en cada recuncho de Milán deixei un petisco de min. Na liña amarela deixei o medo que me causaba os primeiros días perder a carteira no metro, con toda a documentación e a tarxeta de crédito. Como ía conseguir un DNI novo? Como ía sacar cartos? Eu, que estaba acostumada a esquecer as chaves cinco veces por semana non as perdín nunca de vista nos meus nove meses vivindo en Italia.

Na Stazione Centrale deixei a présa coa que chegaba correndo cada mañá ás 6.30 am para ir á facultade de Monza, que quedaba a unha hora e trece minutos da miña casa según Google Maps despois de facer combinación metro, tren e autobús. E non perdía o tren, incluso os primeiros días nos
que quedaba abraiada contemplando as inmensas columnas coroadas de estatuas. Eu, que viña acostumada a sufrir polo vento da praza do Obradoiro no meu paseo de 5 minutos ata as aulas, e por enriba chegar tarde.

Na cafetería Dolce Vita deixei os meus croissants recheos de pistacchio cos que facía a colazione cada mañá, sentíndome a protagonista da miña propia película romántica (ás veces dramática, ás veces humorística). Nos canais de Navigli deixei as miñas primeiras e últimas bágoas de morriña en soidade
(soidade que, finalmente, resultou ser ficticia), bágoas que debía limpar por necesidade, xa que non podía permitir que me privasen de continuar coa miña vida. Non había espazo para mirar atrás.

Na Biblioteca Sormani deixei longas tardes de estudo que, ao contrario do que din algúns, tiven que dedicar para sacar adiante o curso de Erasmus.

Deixei alí tamén o medo a estudar en outro idioma, a facer exames orais diante de profesores con traxectoria en Harvard e Stanford e o medo a
equivocarme. Porque resulta que o peor que pode suceder é caer, suspender ou como moito facer un pouco o ridículo nun episodio do que despois dunha semana non gardarás máis que unha anécdota graciosa. E de todo o anterior saes reforzada, maior e máis madura. E iso fainos moita falla aos
centennials que medramos sobre unha nube de algodón de azucre. Saes máis preparada para a próxima porque, dende logo, haberá unha "próxima".

Deixei os complexos e a síndrome da impostora e, ademais do tratamento da psoriase ou a inervación da parálise cerebral periférica, aprendín que máis vale comezar a buscar unha solución aos problemas en lugar de esperar a que alguén nos saque as castañas do lume. Porque na casa tés aos teus a unha chamada de teléfono, pero cando cambias de país non hai lugar para o bloqueo, nin para a vergoña, nin para as inseguridades. E de súpeto atopas un mundo que, aínda que precise de dedicación e algunha que outra noite difícil, está cheo de persoas incribles das que temos moitísimo que aprender.

En Varenna aprendín que ás veces tés que continuar unha ruta nas montañas de outras tres horas cunha dor terrible de infección urinaria a cada paso para despois coller un tren de dúas horas a Milán e chegar a un hospital no que terás que agardar cinco horas máis cunha vía posta para conseguir esa
maldita receita de antibiótico. En Piazza Leonardo descubrín que das scooter podes caerte e facerte moito dano, e que podes ir soa ao día seguinte ao hospital e, aínda que non sexas capaz de moverte coa dor, podes (e debes) axudar a un rapaz que case perde un dedo e non pode utilizar o teléfono
porque non ten batería para avisar á súa familia. Ás veces axudar a paliar o sufrimento alleo cando ti tamén o estás pasando mal é incluso mellor que un paracetamol. E en ambos casos, aprendín que hai xente marabillosa que está aí. E que ás veces, se queres a alguén de verdade, é mellor non dicir nada
ata ter as cousas solucionadas.

No Ospedale Niguarda aprendín que as enfermas sofren igual en todos os lugares do mundo, que os meniños choran igual ao nacer, que as novas nais sorrin coa mesma fermosura. Aprendín que algunhas persoas precisan ser escoitadas incluso máis que unha radiografía de tórax. Descubrín que a
beleza máis pura pódese atopar na planta cinco de reumatoloxía nun home lendo cada mañá o xornal á súa muller que ten as mans vendadas porque lle van amputar seis dedos en necrose. Aprendín que algúns adultos axudan e outros non. Que algunhas profesionais fan o seu traballo ben sen agardar nada a cambio e outras dedícanse a facer a súa xornada e a de todas as súas compañeiras máis escura, pero iso non debe facernos perder o norte.

Nas rúas de Milán quedei espida de prexuízos, perdín o medo despois dun intenso baño de emocións dolorosas e, pouco a pouco, achegueime máis ao coñecemento de min mesma. Nas súas rúas quixen con toda a miña forza a persoas que ata fai poucas semanas eran descoñecidas. En Milán nunca estás
realmente soa. Estraños lendo na outra punta do café, sorrindo ao cruzarse contigo na rúa, facendo chistes sobre calquera cousa insubstancial. En Milán nunca estás realmente soa porque a cidade comprende a soidade mellor que ninguén.