O fósil do díptero
Volveu o afogo, o bochorno, o puto sol facendo das súas. En principio, fíxome vir pola sombra. E onde non
houbo sombra... o outro día mercoume a muller unha bonita gorra branca para cubrir a miña madurez. Agora xa sei que ata os 74 anos non son vello; son maduro. Pero aínda así, con gorra ou sen gorra, pola sombra ou ó sol a suor asoma en cada poro da pel. Mesmo se fai incómodo o escribir. Porque o antebrazo dereito humedece o papel do caderno.
Pero como non me detén nada; nin o sol, nin a calor, nin a suor, nin a nugalla, sigo. E xusto á esquerda de todo desta liña, zas, atópome co fósil dun mosquito deses pequeniños. Eu, como detective privado e intelixente que son, intúo e sei seguro que, onte, ou un día destes, ó cerrar o caderno, o bichiño tivo a mala sorte de estar onde non debía. Requiescat in pace pola súa equivocación. A quen se lle ocorre meterse entre as páxinas do caderno. Ó mellor quería escribirme algo, porque apareceu de fósil nas páxinas en branco. Que me quere dicir ou que me pode dicir un mosquito? Se aínda fora aquel arado ó que lle chamabamos mosquito... igual quería avisarme de que había que ir arar o Caneiro. Pero un díptero, que pinta un dos culícidos no meu caderno. Agora que, así lle foi. Pobre.
Hai que rematar para non seguir mollando o papel ou a páxina con esta suor que escorrega por cada poro da miña pel. E seica temos uns dous millóns. Cantas pingas de suor, meu Deus!
