Cinco días de pasmón
Botei dous días seguidos pensando na forma de chegar ó lugar que quería ir. E tiven que botar outros dous pensando cal era ese lugar. Aínda sigo nas mesmas. Porque sigo sen saber a onde vou, a onde quero ir. Sei de fixo que estou sentado na carreira
que leva á ponte das Cepas e ó muíño do Dositeo. Pero tamén sei que a eses sitios non quero ir. Porque aí xa fun moitas veces. Principalmente ó muíño do Dositeo. Lembro unha vez que non fun cando me mandaran ir. A nai, por castigo por algo (seguro que polas notas ou porque perdera algunha vaca), mandoume ó muíño do Dositeo cunha saqueta de millo ou centeo ás dez da noite. A esas horas, sabendo que tiña que cruzar unha carballeira e que a volta sería aínda máis noite pecha, optei por deixar a que o medo se apoderase da miña mente e fixen tempo a cabalo do burro, ó lado da estación do ferrocarril, para non ir. Ó volver á casa coa mesma carga que levara, díxenlle á nai que o Dositeo non estaba.
Agora, anos despois, moitos anos despois, levo, con este, cinco días de pasmón porque non sei a onde quero ir. Menos mal que por esta carreira practicamente xa non pasa ninguén. Non sabería que dicirlles se me preguntan. Antonte mesmo ben oín como berraban por min pola zona da estación. Mesmo intuín que me estaban a buscar polo embarcadoiro. Tamén oín as campás tocar a arrebato. Sei que era por min. Eu, nin caso. Sigo aquí, contemplando os biosbardos e pensando a onde ir. A ver se me decido axiña porque empezo a ter fame. Levo cinco días sen comer.
