Imos comezar polo final. Con iso quero dicir que, antes de lerlles un anaco do extenso currículo de Sonia Villapol, voulles contar, desde a miña perspectiva de xornalista, como me parece a min que é Sonia e como case xuraría que é así.
Coñecín a Sonia haberá cinco ou seis anos e faríalle unhas tres ou catro entrevistas. Describir a alguén a través das sensacións que che crea esa persoa na media hora ou a hora que, como moito, dura unha entrevista pode ser algo arriscado. Pero os anos de
experiencia tratando con xente de todas as cores e o afán que ha de ter o xornalista por diseccionar (no sentido xornalístico da palabra, non científico, Sonia) a personaxe que ten diante, fainos ver ou descubrir como pode ser esa persoa, máis ou menos.
E atópaste de todo. Falas con xente endeusada que bota abaixo, en segundos, o seu estupendo currículo e tamén falas coas persoas máis humildes que se fan grandes con cada minuto de conversa. E de aí, tratas de facerte unha idea de como é a personaxe para transmitirlla aos demais.
Se tivese que definir cunha soa palabra, como moitas veces facemos os xornalistas, o que me pareceu a min Sonia desde a primeira entrevista que lle fixen, só se me vén á mente unha: riquiña. Sonia é moi riquiña. É moi cercana. Sen coñecela de nada, faite sentir próxima a ella e de igual a igual, o que é moito dicir tratándose de científicos, médicos, profesionais do ámbito da xustiza e tamén algunha pequena estrela do mundo mediático ou artístico. De xente que ten algo que contar, en principio, pero que ao final di moi pouco.
Pero Sonia non é así. Ten moito que contar porque a súa carreira investigadora é incrible e tamén é unha persoa que di moito porque é a mostra de como unha nena de Bretoña, formada no ensino público, pode chegar a onde chegou, cruzando fronteiras e destacando como científica, nos seus distintos ámbitos, primeiro en Francia e despois en Estados Unidos, onde xa leva anos.
Por iso cando Sonia me propuxo vir aquí, non lle puiden dicir que non e ata lles direi que me fixo ilusión vir. Entre ella e eu, xerouse empatía, tanto na primeira como na segunda, terceira ou cuarta entrevista. Esa empatía ciméntase na súa cercanía e tamén na súa capacidade comunicativa e didáctica para transmitir o que sabe.
É un luxo poder dicir isto de alguén que nos representa polo mundo adiante e é unha mágoa que ese talento de Sonia non quedase aquí, como está a pasar con moita outra xente que acabou marchando por falta de expectativas laborais neste país.
Dito isto, só queda lembrar o teu currículo, Sonia. Un currículo de infinitas páxinas que, se me permites, vou resumir en catro ou cinco puntos para que o público se dea conta de quen estamos a falar, se non o sabe xa.
Sonia Villapol é licenciada en Bioloxia Molecular e Biotecnoloxia pola Universidade de Santiago de Compostela. Master e Doutorado en Neurociencias pola Universidade Autonoma de Barcelona.
Traballou en Paris durante a sua etapa posdoutoral na Universidade Pierre e Marie Curie VI e no Hospital Robert Debre.
Dende o ano 2010 traballa nos Estados Unidos, inicialmente nos Institutos Nacionais de Saude e no Centro de Medicina Rexenerativa e na Universidade dos Servizos Uniformes de Ciencias da Saude en Maryland.
Foi profesora de Neurociencias na Universidade de Georgetown, en Washington D.C., e desde 2018 e xefa de laboratorio e profesora de Neurocirurxia no Instituto Academico de Investigacion do Hospital Metodista de Houston (Texas). Tamen e profesora de Neurociencia na Facultade de Medicina no Weill Cornell de Nova York.
Ten publicados mais de 60 artigos cientificos e capitulos de libro. A sua investigacion centrase nos danos cerebrais e nas enfermidades neurodexenerativas e ultimamente tamén na relación entre a microbiota intestinal e o covid.
E esta é Sonia, unha rapaza de Bretoña.
(Palabras da xornalista chairega Sabela Corbelle na homenaxe a Sonia Villapol, no Muíño do Rañego, por ser erixido na súa honra o XVI Hectómetro Literario do vilalbés Paseo dos Soños).
