Non se tira nada!
Que susto! Xa abrira a porta da casa para saír cando caín na conta de que non collera o caderno para escribir. A ver, tampouco pasaba nada. O outro día saín sen el e escribín igual. Teño de reserva, no peto da camisa, un caderniño que fago eu mesmo de papel reciclado. E como último recurso tamén están os panos de papel que poñen os bares nas mesas e nos mostradores. E se por un casual me falla todo, non sería a
primeira vez que pido un folio ou un papel calquera no que poder escribir. Estou falando de cando escribo nos cafés, que é case sempre. Sobre o propio ordenador fágoo cando xa non me queda outra.
Ultimamente intento facelo sobre ese caderno que comentaba (o que deixaba na casa) porque hai un mes ou dous regaloumo Alán. A el déronllo no traballo e como non o usaba ía tiralo. Aínda que, primeiro, como sabe que escribo, díxome se o quería. Como non ía querer! Como o ía tirar! Na miña casa non se tira nada do que se poida aproveitar. E dicindo isto, sorrío porque se me veñen á cabeza as sobras das comidas e cada vez que alguén dos meus comenta de tiralas ou non, axiña respondo con que sería un pecado que se decataran diso os neniños de África. E non se tira nada! Como dixo unha vez miña nai nun restaurante á beira de Silleda: "como isto aínda que rebente". Estaba farta, pero non quería que se tirara nada... polo que custara e porque naqueles tempos de verdade que era pecado.
Vedes?; pillei o caderno e escribín nel. Escribiría igual, pero queda máis bonito dicir que era de Alán.
