Moita Nostalxia
Xunguín as vacas e apúxenas ó carro. Marchei para o monte de Pinouzos e, alí, en Barricobos, carguei 90 gavelas de cancións de Sabina. Cando crucei de volta o río Arnoia o ruxerruxe da auga soaba igual que as bandas sonoras de Ennio Morricone. Mentres que o son da presa da Porfía era máis ben de John Williams.
Como os versos de Sabina pesaban, de cando en vez, dáballe un descanso ás vacas, ó mesmo tempo que imaxinaba ós indios de Raoul Walsh asomando polo Outeiro Barbeiro e o Clint Eastwood de Sergio Leone disparando por entre os amieiros do Río Vello. Entre medias, os diálogos de Johnny Guitar mesturábanse coa señardade dun tempo que xa foi e que nunca volverá. Ou co bambán duns soños dentro dunha sala escura.
Tanguín de novo as vacas e o eixe do carro entrou en Baños de Molgas ó ritmo da guitarra española de Jerry Goldsmith en "Bajo el fuego". Cando cheguei á casa descarguei as cancións de Sabina sobre as xa estradas, estrumadas de Melendi. Agora, todas mesturadas, quixeron entrar nas películas de Christopher Nolan, que xa son palabras maiores. Non obstante, a rúa da Igrexa era e é territorio comanche de John Ford, John Ford e John Ford, con permiso de Orson Welles, que quedaba como discípulo. E un servidor... un servidor entrou na corte para abrigarse na música de Vangelis e no ritmo de Hans Zimmer.
Con parsimonia, prendín as vacas no seu lugar correspondente e deixei que a "Negra sombra" de Rosalía, Luz Casal e Carlos Núñez se metese polas entrañas dunha melancolía preñada de tristura e moita nostalxia.
A ponte do Muíño da Luz
Desde a ponte do Muíño da Luz contemplo as augas do río Sor ou río de Maceda e vexo que baixan impetuosas, con forza, quizais levando consigo os recordos de cando, un servidor, cruzaba por alí unha e outra vez. Unha e outra vez cando ía cargar as gavelas de toxos que o pai rozara de mañá cedo na poula da Lagoa de Almoite, ou cando cruzabamos co burro camiño da "molinera" de Foncuberta; ó ir, coa saqueta de
millo ou centeo e, ó volver, coa mesma saqueta chea de fariña.
Por esa ponte do Muíño da Luz tamén atravesabamos a miúdo cando, de rapaces, iamos roubar ás froiteiras de don Pepe, ou sexa, cando iamos á prea. E aproveitabamos para cortar algo que nos chamaba a atención: as canas de bambú; pois, que eu recorde, era o único sitio onde as había, ou polo menos do que eu sabía. Tales canas valían para varas de tanguer as vacas e, principalmente, para pescar. Porque eran longas e dereitiñas. Lembrar que, de rapaces, adoitabamos pescar cun pau calquera, con tal de que fose algo longo. Atabámoslle a sedela e, ale, cana armada. Pero ter unha cana de bambú era algo así como máis profesional. Pobres infelices.
Apoio o traseiro contra a varanda da ponte do Muíño da Luz e deixo que os anos 60 e 70 asomen á miña vida. Mesmo por aí tamén andabamos certas mañás en que, algúns, decidiamos latar a escola. Eu era dos que menos, pola sinxela razón de que o pasaba moi mal pensando en se a Lola da Amparo se decataba de que un servidor faltaba ás clases. Era ela a tal para andar con lerias.
