Rosas de cor champaña
A tarde estaba quente pero ameazaba chuvia. El meteuse no café e sentou ante a barra. Mentalmente empezou a compoñer unha canción. Nun papel dispúxose a escribila. Para Ela, claro. Para quen, se non... Levaba dous anos facéndolle as beiras a
base de cancións. Cancións que gravaba en mensaxes de voz e que lle mandaba por WhatsApp. Ela contestaba tan só cun grazas. Ó mellor era porque non lle gustaban. A El gustáballe Sabina e Ela seica escoitaba moito a Ricardo Arjona. El non sabía quen era este.
El todos os días, a maiores das cancións, escribíalle versos que tiña intención de lle regalar cando completase un libro. El chamábao O libro máis romántico que se escribiu nunca. Dedicado a Ela. Todo o libro era Ela. Ela era cada verso e cada poema. El era unha alma en pena.
Saíu do café cantaruxando esa canción que inventou para Ela. Segundo cantaba, notaba como a nostalxia rabuñaba sobre a súa ansia. A ansia de amar. Sen saber como, entrou nunha floraría. Acababa de decidir regalarlle unhas flores, unhas rosas. E como só coñecía as de sempre, as vermellas, cara á elas se dirixiu. Non obstante, a vista fóiselle a unhas que había á beira. A El pareceulle que eran de cor champaña. E segundo a dependenta, eran de cor champaña. Comprou unha ducia e correu para a casa dela. Desde a beirarrúa cantou a canción que compuxera cara ó balcón e cando Ela saíu, ofreceulle o ramo de rosas. Ela abriu os seus beizos vermellos nun enorme sorriso e soubo naquel instante que nunca sorrira tanto e tan ben. El notou, agora, como a felicidade se metía nas meniñas dos seus ollos.
Artemio, o sacristán
Son Artemio Salustro, O Sacristán, que me pariu a Ramona do Felisindo e xeroume o Gervasio de Chaodarcas. A verdade é que non sei por que me chaman O Sacristán, cando son ateo. A única vez que entrei nunha igrexa foi para roubarlle as hostias (linguaxe coloquial) ou obleas (linguaxe oficial) ó cura da parroquia da miña aldea. A miña aldea é unha aldea coma outras, da que non digo o nome porque, que
queredes, é tan raro, tan estrambótico que mesmo me dá vergonza o escribilo. Son dunha aldea, e punto.
Unha vez un rapaz quixo poñerme outro alcume, quixo chamarme O Pecoxo (mira que non me chega xa co de Sacristán...), a causa da coxeira que traio comigo. Hai anos, moitos anos, alá pola prehistoria, de cando había carros nas aldeas e tamén nas vilas, un carro, mellor dito, a roda do meu propio carro pasoume por enriba do pé esquerdo. O carro, para máis aquel, ía ata máis alá da altura dos estadullos cargado de esterco, dese esterco de toxos que, para arrincar unha gavela, había que ter uns bos brazos. Falando claro, que a carga era tan grande que case lle ardía o eixe ó carro e o meu pé esquerdo quedou algo así como esmagado, case para o arrastre (a proba é que o arrastro algo). Menos mal que, alá un que facía de curandeiro (non había nin médico nin veterinario), andou furgando e compúxomo como puido.
Digo que o rapaz quixo poñerme O Pecoxo, así, todo xunto, pero pegueille tal oblea na cara que non lle quedaron ganas de volver abrir a boca, nin tan sequera para chamarme Artemio e moito menos O Sacristán. Eu, cando me quentan, tamén sei tocar o violo.
