Cartas a Antón

Meu benquerido Antón:

Por fin din contigo despois de dúas semanas a te buscar. Supoño que me deixarás dicir aos nosos amigos desta web a principal razón do teu retiro da vida pública ao longo de tanto tempo. Xa sei que non che gusta que fale disto, pero podo explicalo en dúas liñas, sen entrar en detalles. Deste xeito: uns amigos teus fixeron unha falcatruada para lograr un posto de traballo ao que aspiraba outra persoa con igual dereito. Ti, nunha conversa con outros amigos, recoñeciches que non estivo ben, pero trataches de comprender a súa acción, tendo en conta os restos caciquís que aínda quedan entre nós; pero agora resulta que os autores da irregularidade deixaron de falarche facéndoche unha declaración implícita de inimizade perpetua. E xa está, que lle has facer. Agora esquéceo, e xa verás que co tempo todo ha volver ao rego. Recupera, pois, sorriso e ironía.

E pasamos a outra cousa máis agradable. Onte, cando por fin nos atopamos, dixéchesme que acabas de ler na Voz de Vilalba unha narración moi bonita do noso común amigo Agustín Fernández Paz na que contaba o seu descubrimento do mar en Foz, da mao de seu pai, cando era un neno de oito anos. Ti comentábasme que tiveches que aguantar ata os trinta para facer ese mesmo descubrimento. Todo o máis parecido ao mar que tiñas na mente era a longura da nosa Chaira ou a das terras de Castela cando ías á sega. E xa me tiñas contado aquela anécdota do Pedriño que, mentres contemplábades o verdadeiro mar, tamén en Foz, el non deixaba de comentar a media voz, pero audible: “¡miña nai, canto daría todo isto a patacas!”. Rimos ambos coa sacadilla do Pedro e eu prometinche que hoxe tamén che había contar a miña descuberta da inmensidade mariña. E aquí está:

Era polo ano corenta e oito. Os mozos de Acción Católica, con Apenela ao fronte, organizaron unha excursión a Pontedeume. O Antón da miña barbería logrou que o Pepe organizador, moi amigo de meu pai e meu, lle permitira levar consigo un neno de sete anos que viña sendo eu mesmo, e alí me colocaron na primeira banca do autobús, á beira do chofer, desde onde eu podía ver toda a novidade do entorno. Teño unha lembranza moi intensa daqueles momentos en que as augas verdes e azuis, reflectindo o sol, se fixeron vivas nos meus ollos e na miña pel acariñada polas ondas suaves dunha ría tranquila. Pero o que máis gravado quedou na miña memoria daquel descubrimento foi a chegada ao alto de Cabañas, cando a paisaxe das fragas do Eume, co río ao fondo, se mudou de súpeto nun horizonte inabarcable de cores en movemento: verde, azul, gris, prata, e volta ao verde escurecido, azul irisado e o gris reflectido polas poucas nubes daquel día. Unha paisaxe, en fin, que non era estática como a da Chaira senón que se movía xogando co arco da vella.

Tan intensa foi a sensación que, pasados os anos, cando por razóns dos meus traballos pasei por aquela estrada miles de veces, sempre se me reproducían as imaxes daquela primeira contemplación, e algúns días teño parado o coche para me demorar en reproducir os meu recordos infantís. Despois, xa na praia, os mozos aqueles que para min xa eran vellos decidiron xogar ao fútbol e, para entreterme, puxéronme de porteiro, pero levaron un bo susto porque o Pepe Oseira, que xa daquela era tan grande coma boa persoa, caeu enriba de min e, polo visto, deixoume sen sentido uns segundos que para el deberon ser eternos. Eu, claro está, non me decatei do accidente: só vin que tiña na man a pelota e que todos os da excursión estaban con ollos amilagrados ollándome de fite. Comemos entre os pinos, cantamos moito, eu tamén, e finalmente houbo que regresar a Vilalba. Cheguei feliz e, cando saquei as zapatillas, atopeime con que nelas viña un tesouro: aquela area de praia que tantas cóxegas descoñecidas e agradables me fixera nos pés. E gardeina, claro, como tesouro que era. Metidiña nun sobre, vina moitas veces naquel armario do cuarto de atrás da miña casa, acochando a lembranza dun día feliz, cando souben o que era o mar. Despois cambiamos de casa, e a miña irmá, sempre despistada, deixou que se perdera aquel envoltorio de area xunto cos diplomas que ao longo dos anos fun colectando no seminario. Téñolle perdoado, claro, pero a lembranza do romántico que eu son aínda segue viva.

E xa está, meu Antón. Misión cumprida.

Non che escribo máis, que xa ando algo canso. Ata o venres que ven, se Deus o quixer.

Unha aperta