Cartas a Antón

Bo día, meu amigo Antón:

Hai moito tempo que non te vexo nin falo contigo. Andas perdido nas túas soidades, segundo me conta a túa muller coa que falei onte para saber de ti: está imposible, díxome, anda pola casa sen falar con ninguén máis co imprescindible, coma se fora unha pantasma. E o caso é que eu preciso do teu permiso para continuar con estas cartas na web, non vaia ser o demo que me poñas unha denuncia por uso indebido e non permitido da túa identidade. Pero non din contigo: nin estabas visible nin quixeches coller o teléfono, así que agora mesmo estou a escribir baixo a miña única e persoal responsabilidade.

Gustaríame explicarlle aos oíntes o que che pasa, o por que andas tan fuxidío, xa que, efectivamente, non é normal verte así. Eu ben sei que sempre fuches algo túzaro e moi entreitizo, pero tamén sempre estiveches moi compracido de que as túas observacións e ironías saísen polas ondas mediante estas cartas. Así que xa sabes, tanto os oíntes coma min estamos a agardar a que deas sinais de vida e de participación.

Onte pola noite, aí polas dez, nesta nosa vila, xa solitaria e con aires de outono, estiven de paseo moi agradable cun bo amigo teu, aínda que el non sabe que es ti o destinatario destas cartas. Efectivamente, batín na beirarrúa co Pepe do Chente, xa sabes, o que vive en solitario aló pola Ferrería, e puxémonos a latricar dunhas cousas e doutras, de xeito que fixen na súa compaña a miña obrigada hora de camiñata. Como comprendes, tratei de lle sacar algo de información sobre a túa biografía que el coñece polo miúdo, pero a penas me foi posible porque, seguindo as túas imposicións, non puiden dicirlle quen es ti. Por certo que este Chente éche un tipo ben curioso. Para comezar, non ten televisor nin o quere ter. Di que o aburre de todo. Iso si, non se desprende da radio que escoita a todas horas. Como me dixo el mesmo, cando, despois de pasar horas a conversar cos amigos, chega tarde á casa, con moito sono, cos olliños case pechados, non é quen de se meter na cama sen antes prender a radio aínda que case non se aperciba do que contan os radiofonistas, e quédase durmidiño co run-run da emisora como fondo onde entretece os seus sonos. Así que, ao non se quedar ensimesmado nos contos televisivos, pechado en si mesmo, como fan o común dos mortais, el acode á sociabilidade, a iso tan humano e tan divertido como é ver aos veciños e falar demoradamente con eles de todo o que se cadre. Algo que, como ti ben sabes, meu Antón, estase a perder na sociedade de hoxe e que devala en soidades que rematan por seren enfermizas. O que, supoño, che está a pasar a ti estes días. Así que esperta, meu amigo: non che hai cousa máis humana que podermos conversar, e a ti dábaseche moi ben.

Polo pouco que a túa muller me contou, parece ser que tiveches unha discusión con algúns vilalbeses en relación coas festas. Ben sabido é que a ti gústanche moito as orquestras, sobre todo esas grandes agrupacións que montan un palco de grandes dimensións, con moitas luces variadas e fume enigmático que crean un espazo de irrealidade máxica, como se os que están alí, tocando e cantando, fosen seres doutro mundo. Son espectáculos que deben resultar economicamente moi caros, pero os comisionados acaban po facer o posible e o imposible por contar con eles. Ata tal punto que, segundo me dixeron, parroquias tan pequenas coma Nete, por exemplo, non dubidaron en contratar as mesmas orquestras que estiveron na mesma capital do municipio. O caso é que, polo que puiden percibir, ti debiches de defender a importancia de contar con estas músicas, e un dos rapaces que estaba na disputa argumentouche que iso das orquestras, por boas que sexan, é algo moi aldeán, de xeito que os mozos e mozas da vila, ou os que queren asimilarse a eles, non acoden a escoitalas e moito menos a bailar ao seu son. E eu ben sei, Antón, que ti non aturas aos que non andan a pensar noutra cousa que diferenciarse das xentes da aldea. Ti estás convencido, como o estamos moitos, de que esas diferenzas entre aldea e vila estaban xa superadas, e eu tamén o cría, pero non parece ser así. Aínda non hai moito, unha señora coruñesa que protestaba contra o emprego do galego nalgunhas materias do bacharelato, argumentaba dicindo que xa está ben, que, cando parece que o mundo galego avanza algo, veñen os da Consellería a “obligarnos a hablar en paleto”. Non sei se foi o desgusto provocado por esa discusión o que te pechou en ti mesmo e te deixou así enfurruñado, pero, se o foi, tesmo que dicir para que poidamos comentalo na vindeira carta.

Ata que te decidas, eu agardo as túas novas.
No entanto, recibe unha amigable aperta, todo o paleta que ti queiras, do teu amigo
Bernardo