Ao Val de Sarria

Terra sarriana, ergueita ó vento,
esgrevia dende os albores,
ámote fondamente;
lévote espetada no fondo
do meu ser indefinido
e cántoche coa paixón máis viva
dos meus anos mozos

¡ Ouh berce de Gregorio e Frei Luis
e de tanto troveiros iñorados,
eu camiñei, día e noite, as túas
estradas, comín do teu pan
bebín do teu viño
e compartín as coitas núas
da túa xente sinxela !
(O vello reló de Santamariña
foi, perante dous anos arreo,
o meu espertador cotiano)

Val de Sárria, mar de brétemas,
ámote tal como ti es:
sementeira de amor e de traballo,
colo saudoso, chaira pequena
onde a mau sabia dos devanceiros
abríu, golpe a golpe, un mencer
de espranzas para os homes rexos
que labouran decotío no terrón.

Ámote tal como ti es:
por iso, de vez en cando, volto
á túa beira, co corazón
encheito de palabras...

Fiz Vergara Vilariño

(Na Cea-Homenaxe no Parque da Sociedade "A Uniòn", o 28 de xullo de 1995)

Galicia Digital agradece ao escritor e investigador sarrián, Xaime Félix López Arias - Arlindo, ternos achegado este poema.