Pepiña, a do museo

Pepiña, sen apelidos, é o nome da nena de arredor de dez anos que pintou Julia Minguillón en "Pepiña na fonte". Está sentada sobre un perpiaño alto; non lle chegan os pés ao chan. Viste chaqueta e falda escuras, calza alparagatas brancas. De rostro serio, cara redonda, ollos grandes, claros e lacrimosos, cabelo arroxado, suorento e desamañado, cortado ao bob cut como o dalgunhas nenas que aparecen en "A escola de Doloriñas" da mesma pintora.

Cabo Pepiña hai tres mulleres vestidas con roupaxes claras, propias dun tempo caloroso, aparentando que fan, e se cadra fan, mentres falan. Tamén entra no recadro un porrón de barro e unha xarra de porcelana, ambas no chan. Pepiña, abstraída, co seu mirar triste, semella allea ao mundo e á conversa.

Non sabemos de onde tomou a pintora a modelo mais, considerando que a obra é anterior a 1944, é moi probable que se inspirase nunha pícara de Vilanova de Lourenzá ou dos arrabaldes. Outra cuestión é preguntarse que lle pode pasar a Pepiña! En que andarán ocupados os seus pensamentos! Quen o soubera!

Teño que dicirlles en primeiro lugar que este cadro leva moitos anos pendurado nunha parede da sala 16 -monográfica de J. Minguillón- do Museo Provincial de Lugo. E en segundo lugar, aviso que o que lles vou contar me foi revelado por unha testemuña da que non sei o nome, ou si, pero non o debo dicir. Pola súa boca falo, coa discrección que me pediu conto só o que me foi autorizado.

Sucedeu unha noite de marzo dos primeiros días de confinamento. Ao parecer, o primeiro aviso de que algo non ía normal dentro do museo foi sentir o son do gurgullar dunha fonte, e a seguir ver a luz proxectada por unha lanterna percorrendo acelerada os corredores desde a sala 16 da planta alta do edificio do museo en dirección ao distrubuídor que hai baixo o cimborrio. A luz e quen a manipulase baixaron as escaleiras dando saltos. En chegando á planta baixa entraron directamente na antiga cociña conventual e o foco comezou a sinalar como se fose un punteiro un por un varios dos utelinsios alí expostos: o trespés, a gamalleira, a capoeira, a filloeira.... ata que de repente comezou a desandar a toda présa o camiño andado desde a sala 16.

Como se soubo, preguntarédesvos como preguntei eu a quen mo contou, por quen manexaba a lanterna e, o máis importante; que pretendía!

A resposta á primeira interrogante resultou doada. No camiño de regreso á sala e ao cadro onde mora habitualmente, nun cruzamento de salas e corredores, hai unha vitrina grande de cristal na que se expón unha colección de acibeches compostelás. Todo sucedeu, como todo o que pasou aquela noite, nun alustro, breve pero suficiente para ver o que había que ver. A lanterna parou diante da vitrina e sinalou algunha das pezas expostas. Nun dos movementos da luz o cristal fixo de espello e reflectiu a figura inequívoca de Pepiña, a da fonte do cadro, cun sorriso ao Mona Lisa debuxado na inocencia dos seus beizos.

A resposta á segunda pregunta queda no aire. Nin quen mo contou o sabe ou iso di, nin eu, cos poucos datos de que dispoño, ouso sequera especular.