Cro e Cra

Escribir un conto ao día non é bo de conseguir, pero eu escribo uns trinta. Son contos curtos pero non por iso son peores que os que son moi longos. Ás veces, escribir un conto non é inventar calquera cousa, coma algúns cren, senón que case sempre se parte de algo que se ve, de algo que che contan ou de algo que se le. Se a un lle din que a televisión dixo que desaparecera a momia de Tutankamóm, un pode encontrarse con ela na muralla, no parque de Rosalía, na praza de Santo Domingo ou tamén pode ser que a momia vaia hospedarse ao Hotel Méndez Núñez, que colla un taxi ou que vaia ver o Breogán. En fin, pode ocorrer calquera cousa. Se se oe dicir que viron aterrar un ovni no polígono do Ceao, entón vense marcianos por todas as partes. O alcalde pode ser un marciano, miña sogra pode ser un marciano e ata Pelúdez pode ser un marciano, até eu. Logo, Tutankamón atópase cos marcianos, e os marcianos atópanse con Tutankamóm; Pelúdez veos a todos xuntos e cóntallo á xente e dilles que viu uns estranxeiros que falaban raro e El Progreso, ao día seguinte, di o que xa se sabe, menos que en Lugo está Tutankamón e que estivo tomando unhas copas cos marcianos. O bo de escribir contos é que podo dicir o que quero, e como é un conto ninguén mo cre. Se digo que desapareceu a muralla, ninguén mo cre a non ser que o diga o 28 de decembro. Se digo que secou o Miño, tampouco mo cren, e se lles digo que as desaparecidas carreiras de motos das festas de San Froilán agora vanse celebrar dentro da catedral, ou que a muralla non a fixeron os romanos senón os indios, tampouco mo van crer ou van pensar que estou tolo. Hai un días díxome un amigo que vira a Tarzán pola ruta dos elefantes e pareceume ben, se o meu amigo o di, é verdade, pois o meu amigo non é un mentireiro. “Vin a Tarzán pola rúa dos viños” –díxome de segundas-. Entón pensei que estaba tolo porque o meu amigo non escribe contos. Dicir esas cousas só lles está permitido aos que escriben contos ou novelas, nin sequera se lles permite aos poetas. Tiven unha noiva tan doce que cando me deixou non puiden vivir sen a súa dozura, entón tireime ás pastelerías para non botala a faltar, o malo é que engordei e con ela era ao revés, quedaba coma un escarvadentes. Así é a vida e a vida é un gran conto que contamos todos os días.

Un conto pódese escribir de moitas maneiras, non se trata de cómo se escriba, senón do tratamento que se lle dea. O sapo que dixo que tiña unha noiva moi guapa, xa podería servir para escribir unha fermosa historia de amor, aínda que fose de sapos e de sapas. Sapos habelos hainos e algúns camiñan moi mal, son coma as meigas, o caso é dar con elas ou con eles. De aquí en diante vou escribir un conto e non parvadas como até o de agora.

Vexan un exemplo de cómo se escribe un conto. Nesta ocasión sérvenme os sapos. Para contar un conto de sapos tamén teño que partir das cousas que se ven, ou que se len, ou que che contan. Para esta clase de contos inspírase un moi pronto vendo a TVG, ou falando nalgún bar, ou lendo El Progreso. Vou ao conto:

Érase unha vez un sapo sapeiro que se chamaba Cro e unha sapa sapeira que se chamaba Cra. Un día Cro estaba cantando nunha lagorza da fraga e Cra que pasaba por alí escoitaba o seu canto. Cra namorouse de contado da maneira de cantar do sapo e decidiu ir até o lugar onde este cantaba. Deu uns saltiños e chegou de seguida.
-Que ben cantas sapo -dixo Cra.
-Chámome Cro -dixo Cro-. E ti como te chamas?
-Eu chámome Cra -dixo Cra-. Deberíaste dedicar ao canto, cantas moi ben.
-Xa, pero eu son un sapo, non son un home -dixo Cro.
-E iso que ten de malo, é peor ser un home e semellar un sapo que ser un sapo sapón -dixo a sapa.
-Tes razón sapa, pero hai que ir para a cidade se queres triunfar, aquí na fraga a ninguén lle interesa o meu canto, agás a ti -dixo Cro.
-Pois se temos que ir á cidade, imos, total dous sapos máis non se han notar -dixo Cra.
-E onde estaremos na cidade? –dixo Cro-, porque é moi grande e non a coñecemos, aquí polo menos temos esta lagorza.
-Na cidade tamén hai lagorzas e fontes, nos parques, nos xardíns e nunca secan, ademais case sempre chove e hai tantas fochas no chan que nos servirán de lagoas e así poderemos estar por toda ela -dixo Cra.

O sapo deixouse convencer pola sapa e decidiu partir para a cidade na compaña dela. Na cidade cantaron e até fixeron dúo. A xente tiraba pedras, berraba: "que se vaian eses condenados sapos", outros dicían: "que tapen eses buracos da rúa para que se vaian os sapos", outros berraban: "que boten a esas ras, xa temos abondo cos paxaros"; nada, que ninguén os quería oír.
-A ver sapa -dixo Cro.
-Chámome Cra -dixo Cra.
-Ben, Cra, pois dime agora que facemos aquí? Á xente non lle gusta como cantamos e teremos que volver á fraga.
-Ca! -dixo Cra-. Teño unha idea mellor, ti sigue a cantar, entón a xente para non oírte vai tapar as fochas que teñen as rúas e ti poderaste presentar ás eleccións municipais. Como todos che estarán agradecidos, farante alcalde, pois grazas a ti a xente ha circular sen romper as rodas dos coches e serás un sapo moi querido.

E así foi como o sapo chegou a alcalde. Xa ven que fácil é escribir un conto. Esta vez foi de sapos e outra vez pode ser de ovellas. Quen sabe, depende do que se lea en El Progre­so, ou diga a TVG, ou faga o Concello, ou...