Vivindo o momento
Acabo de deixar caer a conciencia sobre a cadeira dunha terraza de cafetaría. Ó mellor era a culpa. Ou o pecado. Eu que sei. Eu tamén teño de todo. Como a viña do Señor. Claro que, tendo ou non tendo, sigo ó meu, ou sexa, vivindo o momento. Non hai como vivir o momento. O pasado, por moito que nos volvamos a el e o amemos, xa pasou. E o futuro, por moito que nos aprema, que nos angustie ou que nos atormente
(porque aínda non o coñecemos ben), ó mellor pega unha reviravolta e caen peras dos carballos ou aínda mellor landras dos castiñeiros. Cousas máis raras se teñen visto.
Hai días que penso en como rebenta o mundo e quedo tan tranquilo e cachazudo, e outros nos que vexo caer unha folla dunha árbore e éntrame a angustia pola súa aterraxe. Igual racha ó chegar ó chan. Igual rompe. E se rompe tamén se pode esnaquizar a miña conciencia. Ai que demo, ás veces tamén penso que teño uns dicires esperpénticos, que alucino en cores cando quero planear algo. E mirade que dixen liñas atrás que non hai nin pasado nin futuro, que hai que vivir o momento.
Vivindo o momento é como deitarse ó lado da esperanza ou por enriba do desexo e deixar que a vida pase, amodiño, case mellor en silencio, ou en tal caso deixando escapar algún que outro xemido. E se hai xemido, entón si, xa pode rebentar o mundo. Agora toca erguer esta conciencia da cadeira, mirar, por exemplo, para unha bufarda e saber que a vida segue cunha certa morriña e con moita, moita melancolía.
A rima dun tempo que foi
El meteuse pola rúa do medio. Levaba a ollada perdida e arrastraba uns versos que escribira nas noites de silencio. Os versos nin tan sequera formaban un poema. Eran máis ben pareados que rimaban sobre a nostalxia. El, cando chegou á altura duns edificios que había á súa dereita, ergueu a súa mirada melancólica e mirou para os
faiados. Meteu dous dedos na boca e asubiou. Asubiou con forza, sen importarlle o escándalo que podía formar. Era igual. Estaba só nesa rúa pequena e solitaria.
Ó pouco oíu o ruído dunha persiana, abriuse unha ventá e apareceu ela. El deixou escapar un sorriso enorme, melancólico, amoroso. Ela saudouno coa man. A distancia non era inmensa, pero si suficientemente afastada para poder comunicarse só coas mans ou brazos. Incluso os xestos non procedían. Non obstante, el confiou en que ela notase o brillo nos seus ollos. Porque lle brillaban. Pola emoción, por contemplala, por sentila cerca aínda que estivera lonxe. Ó mellor era por amor.
Ela seguía facéndolle xestos cos brazos. El seguía a derreterse e citando pareados para completar o poema. Podía intentar compoñer unha viaxe polos recantos da memoria ou polos carreiros do pasado. Tamén podía pensar que ela era a rima dun tempo que foi... bonito, morriñoso, eterno, aínda que agora a distancia fose un atranco no pareado. Pero el sempre tivo perspectiva de futuro. Con ela. Co seu poema. Porque din que o amor é poesía. El díxolle adeus coa man. Ela respondeu igual. A el apagóuselle o brillo dos ollos. E seguiu camiñando coa ollada perdida e arrastrando os versos.
