A caída que non foi
Case me fun contra un coche, pero ó final non caín. Souben manterme dereito, firme e teso coma un bidueiro vello. Algunhas veces fállame a osamenta e cambaleo coma se fora un borracho. Eu, que son abstemio. Outras veces o que me falla é o entendemento, pero iso é outra historia. Quero pensar que me cambaleei por culpa dunha vaga de calor, aínda que na realidade está nubrado de carallo. Está tan nubrado que non sei se non tardará en caer. En caer auga a chuzos, se entende. Ou sarabia; vai ti saber.
Se non foi unha vaga de calor (que case aseguro que non foi), non sei que demo puido ser para case caer contra un coche. Sei que naqueles momentos ía pensando, polo que confirmo que o meu entendemento era bo. Porque pensaba cousas con sentido, coma, por exemplo, que podería escribir cando me atopase sentado nunha terraza e ante un café? Para ter este pensamento tan longo hai que ter cento entendemento. Creo eu.
Non caín contra o coche, pero tamén pensei (outra vez máis o entendemento funcionando) nos efectos se realmente chegara a caer contra o vehículo. En primeiro lugar, o trompazo era fixo. E despois dependería de como fose a zoupada, o golpe. Porque, iso si, a sorte (de haber caído) era que o coche estaba parado, estaba aparcado á beira da beirarrúa, valla a redundancia. Si, mellor é deixar o asunto. Non sei para que complico o pensamento ou o entendemento se, na realidade, nin antes nin agora mesmo cheguei a caer.
Fallo nas neuronas
Algo non vai ben cando un sae da casa coa intención de escribir nunha terraza de bar e colle o libro en vez do caderno. O libro é para ler e o caderno para escribir. Ó mellor foi a inercia de andar sempre cun libro na man. Quizais fose a rutina, a costume de saír continuamente a ler ó aire libre. Tamén puido ser que as neuronas non estivesen ben reguladas, ben dispostas ou que o pensamento andase na procura dalgún esperpento. Din que todo é posible na viña do Señor. Iso faime lembrar a viña que tiña, e na que todas as posibilidades que había alí só consistían en traballar, traballar e traballar.
Pero xusto cando estaba a piques de pechar a porta caín na conta, ou mellor dito, vin que en vez do caderno saía co libro. Tiven que recuar, claro, é dicir, retroceder. E foi cando pensei que na miña cabeciña mesturáranse os chícharos coas silveiras, ou os Anxos Custodios cos evanxelistas bíblicos; aínda que máis seguro que foran os futbolistas cos alpinistas. Xa digo que, ás veces, as neuronas bailan porque teñen que bailar, porque seguen un ritmo que anda por aí.
Arestora, por certo, estou escribindo sobre o caderno e non sobre o libro. Podo prometer e prometo que aínda que trouxera o libro, non escribiría sobre el. Os libros, para min, son tan sagrados que nin os escribo nin lles dobro as puntas para marcar as páxinas. Agora, xa coas neuronas máis ou menos controladas ou domeadas, deixo de escribir no caderno para, dentro dun cacho, poñerme a ler no libro.
Cortar cabezas
Con sixilo, moi caladiñamente achegueime ata a palleira para coller un fouciño. Tiña ganas de cortar cabezas e quería cortar cabezas. Necesitaba cortar cabezas! Creo que sempre fun un bo home, pero tamén sei que ás veces crúzanseme os cables. Mesmo hai veces que busco que se me crucen os cables. Quero ser malo, daniño, ruín! Quero
que se me vexa nos ollos que esas pequenas veas cheas de sangue son produto da carraxe, da maldade que levo, da maldade que eu quero levar dentro. Quero ser malo de solemnidade. E a maldade, como mellor se amosa, é cortando cabezas.
Así é que saio con paso fino, pero firme, pola Aira de Arriba buscando unha cabeza para cortar. Só hai palleiros e canastros. Detrás dos palleiros no hai ninguén; abro os canastros e están baleiros. Case se pode dicir que boto lume polos ollos. Baixo por toda a vila buscando xente e non atopo unha maldita alma. Puto abandono! Xusto detrás deste pensamento vexo unha sombra uns metros máis abaixo. Boto a correr; o mozo mira cara min e cando me ve o fouciño e a mirada, fuxe como alma que leva o demo ou marcha coma o peido do cu. Eu creo que foi na mirada onde se decatou do perigo, onde soubo que eu non era eu. Axiña deu a voz de alarma e non houbo maneira; logo de buscar por todas as airas e prazas non atopei a ninguén. Desde a Aira do Pombal marchei para a casa, coa cabeza gacha. Tiven un esbirro e foi cando nese momento se me foron as ganas de cortar cabezas. Menos mal.
