Ás cinco menos dez da tarde noto como unha angustia no peito, que incluso se me fai dificultoso o respirar. Non se pode empezar a ler o primeiro periódico do día a estas horas! Cada vez que leo os periódicos polas tardes síntome aflixido, como enfermo. O caso é que fun á aldea e, aínda que xa tiña os cartos preparados para un periódico, amargoume parar o coche e dixen para min que xa os lería pola tarde. Mal feito! Xa non é o mesmo! Incluso os leo con desgana e sen lles prestar moita atención.
E o peor de todo é que, a maiores de non os ler, teño que convivir con esa mala sensación que me invade todo o corpo e durante toda a mañá. Estou incómodo, fochico na finca e só penso no que dirían os xornais: se sairía algunha nova relacionada con Baños de Molgas, se o Celta realizaría algunha fichaxe, se a pandemia segue dálle que dálle, etc. Hai anos tamén pensaba en se me publicarían ou non algún Pingas; pero agora ese pensamento xa non me ataca tanto porque entendo que me espallen as publicacións, xa que por mandar mándolles algo todos os días, ou case todos os días.
Non obstante, esa dor como de anxina de peito é por todas as noticias en xeral, por querer saber canto antes o que acontece no mundo. Si, podía botar man do móbil, pero onde estea o papel... o seu tacto, incluso o seu cheiro e ata a algarada das follas cando vai aire. O que peor levo agora dos xornais (por culpa da pandemia é do bozo) é que non podo mollar o dedo para pasar páxina. E ás veces preciso de Deus e axuda (e algunha que outra blasfema) para facelo.
