Gústame o deporte. Gozo co fútbol. Pero incluso o deporte, en xeral, e o fútbol, en particular, teñen o seu aquel en cuestións de narracións, de egos e de favoritismos. Xa que unha mesma acción case sempre dá a unha opinión distinta, dependendo de quen narre, de quen conte. Por exemplo, nos lanzamentos de penaltis, por comentar algo que se viviu na Eurocopa que nos acaba de deixar. E como mellor nos entendemos e
aclaramos é poñendo sobre este Recuncho os dous partidos nos que a nosa selección tivo que chegar a esa morte súbita ou a esa lotería, como dicimos a maioría.
No partido España-Suíza, o noso porteiro Unai Simón parou dous, que, na fin de contas, foron os que nos deron a clasificación á semifinal. Parounos Unai Simón. Ninguén ou case ninguén dixo que os fallaran Schär e Akanji.
No partido España- Italia, o noso porteiro Unai Simón paroulle un a Manuel Locatelli. Pero (o maldito pero) cando Donnarumma lle parou o penalti a Álvaro Morata, ninguén o dixo así: de que parara Donnarumma, senón que o fallara Morata. Aí está; mesma acción, distinto criterio.
Ademais, para min, nos penaltis, todas as paradas son mérito dos porteiros e non fallos dos dianteiros. Porque cando paran un penalti significa que o balón ía á portería. E indo á portería ía ben tirado, o que pasa é que o porteiro acertou tirándose para ese lado. Se se tira para o outro, entón sería gol, o que significa que non ía tan mal tirado. Así é que ante unha parada dun porteiro nun penalti nunca se debería dicir que o fallou o que o tiraba. E ó revés: se o porteiro non o para foi porque fallou e o lanzador acertou. Polo que nas narracións deberíanse facer constar os dous detalles: o de acertar e fallar.
Aproveito logo para rematar coa Eurocopa. No momento en que escribo isto (sábado) aínda non sei que a ganaría (oxalá fose Italia, porque os outros xa bastante axuda tiveron), pero si confeso que ata agora gocei dela coma un anano e aínda que empecei desconfiando de Luis Enrique, agora mesmo recoñezo que nos deu a todos unha enorme lección. E a min deixoume pampo precisamente nesa eliminatoria contra os italianos. Cando non vin a Morata baixoume a moral porque... quen ía loitar contra os centrais de Italia?
E resulta que Olmo ganoulles a batalla a eses dous mitos sen lles tocar un pelo. Aí Luis Enrique demostroume que tamén sabe adestrar.
