As Xuncas
Ou ben a memoria é traidora ou ben o alzhéimer empeza a cabalgar polo arco da vella das miñas neuronas. Resulta que botei case dous días para saber que as xuncas se chaman xuncas. O caso é que de rapaz sempre me vin entre xuncas. Porque tiña algúns
lameiros que estaban invadidos delas, principalmente o Rigueiral, na aldea de Bouzas. O outro día vin unhas cantas no atallo que vai da Finca Fierro á A Valenzá e fun incapaz de dicirlle á muller como se chamaban. Ó falarlle das corozas para as vacas e para as persoas tan só nos saían os xuncos, aínda que eu sei ou creo saber que tamén se facían con xuncas. Por suposto, non é a mesma planta.
Cando ós case dous días souben que o seu nome era xuncas, case me dou de hostias... porque era o simple feminino de xuncos!, só cambiaba unha letra! Eu sabía que o nome era feminino, pero durante case dous días non houbo maneira. Sabedes iso de cando se traba un nome e botamos horas ou días pensando en como se chamará tal ou cal rapaz, tal ou cal coñecido ou veciño ou incluso parente? Pois iso me pasou coas xuncas!
Xunca: Cyperus longus. Talos triangulares, follas serradas na marxe e flores en espiga, moi común en lugares húmidos. Xunco: talo ríxido, longo, redondo e flexible, acabado en punta e do que existen numerosas especies. Tamén creo lembrar que a xunca é máis resistente có xunco. A proba é que algúns vencellos para atar os feixes faciámolos de xuncas.
A vida é iso
Case sempre digo que a vida é unha bágoa e dous sorrisos. Menos mal que uso ese case. Porque a verdade é que a vida é algo máis. É, por exemplo, coma un asubío no medio dunha canción e quedar coma se un fora Ennio Morricone. A vida é contemplar o universo desde a terraza dun café, ou estar de paspán esperando que todo cambie
cando se sabe que nada cambiará. A vida é mirar sen ver e quedar en silencio. Ás veces tamén é ese proído que se ten nas partes baixas e non queda outra que rañar o desexo de tantas ansias. A vida é ese lóstrego que brilla e ese trono que estoura, como tamén é a calma logo da tormenta. A bágoa é esa que se solta, que se deixa caer porque, algunha que outra vez, hai moito ruído, demasiado ruído. Os sorrisos son por ti e por min, por aquel e polo de máis alá; porque a vida é un camiñar, curto ou longo, pero, se o intentamos, simple e sinxelo.
Escribir diante dunha cunca de café é vivir. Escoitar temas musicais a moreas é vivir. Saber que ó pasar a curva segue o camiño, é vivir. A vida é botar pasos para adiante e aínda que de cando en cando haxa que botar algún cara atrás; a meta sempre estará ó final. A vida é coma o equilibrio sobre o raíl da felicidade. Agora cada quen que lle busque tres pés ó gato para saber se a vida é un ir e vir para, á fin, quedar quietos. A vida é facer unha finta no medio e medio do atallo para non pisar e esmagar a lagartiña que está a tomar o sol. Tamén ela ten a súa vida e merece vivila. A vida é iso: vivir. Vivamos.
