Soños
Soñei que corría á beira de Joaquín Sabina e que entre os dous deixaramos atrás o mes de abril. Alguén axiña berrou que eu perdera o norte. Ó mellor ata tiña razón; non sabía para onde coller. Mellor quedar quieto e a ver... Pero Sabina borboriñoume ó oído: corre, corre. Seguimos correndo e xa levabamos dezanove días de maio. Tamén soñei que rebentaba o mundo e que unha peza do meu corpo viaxaba soa polos confíns
do universo. Creo que era a man esquerda. Menos mal. Porque coa dereita aínda podía deixar constancia do que me estaba a suceder.
Porque sempre me dixeron que os soños eran fantasías que se desbocaban pola ignorancia do entendemento. Nunca crin tal cousa. Os soños son realidades que van e veñen polos carreiros ou polos regos dos sentimentos. Certo que hai camiños con atrancos e regos torcidos, pero todo consiste en seguir soñando e xa nada será imposible. Ata somos capaces Sabina e máis eu de recuperar o mes de abril en dezanove días e cincocentas noites.
Soñei que todo o que está quieto é porque non se move e que aqueles que se moven, ou que andan, ou que corren acaban atopando. O que sexa: unha ilusión, un balcón, unha canción, un bosque espeso, un ceo aberto, unha noite pecha, unha alma en pena, un camisón branco, un efecto retardado, algo. Soñei que todos os ríos van dar ó mar e que todos os ruídos, ás veces, bailan un valse. Porque a vida é como unha acordeón.
O mundo é meu!
Tan axiña como deixei atrás o portal do edificio no que vivo, e vendo que a canícula caía con forza, arremanguei as mangas da camisa e case berrei: o mundo é meu! Sei que ás veces peco de sabido e que son un botado para adiante, pero tamén é
verdade que se non se lle bota cara ó asunto, un queda de pusilánime, de apoucado de por vida. E tampouco é iso, tampouco é así. Cómpre ir sempre uns pasos por diante. Por diante do que sexa, claro. Incluso dun mesmo.
E ante estes pensamentos tan positivos e tan cheos de ansiedade, saín disposto o comerme o mundo. Boteille un bocado á realidade de saber que o camiño estaba bastante solitario e que se podía facer longo. Mais, como teño bo dente, seguín. Seguín en soidade e silencio, pero seguín. Menos mal que non atopei estorbos ou obstáculos. O mundo é meu!, case volvín berrar.
Seguro que o camiño estaba despexado porque os atrancos ou as pexas ou os contratempos colléronme medo. Verían que, efectivamente, era un botado para adiante e non querían meterse en liortas e algaradas. Pobres!; se eu nin son capaz de cuspirlle a unha mosca. Moito menos de esborrallar paredes, muros e valados. Non obstante, tampouco quero dicir que sexa un brando ou un paspán. Sempre é bo mostrarse ás veces con cara de ferreiro ou cara de can. Abre máis portas, máis camiños, máis sendeiros. Polo medo. Aínda que, repito, son un cachiño de pan bendito. Mesmo así... o mundo é meu!
