A historia oficial
A historia oficial é aquela que nunca se conta. Porque cando empezas a contar e cando notas que hai demasiado interese, entón vas transformando os ditos e os feitos ata convertelos en versións. Se te compadeces, ata es capaz de dicir polo baixiño que, oficialmente, era así, destoutra maneira. Se alguén nomea a historia oficial é porque, por detrás, hai outra ou varias versións ou maneiras ou formas. É así de sinxelo.
A historia oficial da miña realidade é saber se tal realismo existe. Ó mellor son un sopro de aire que alguén deixou escapar nunha noite de silencio. Tamén podo ser o suspiro dun soño que bailou por entre as espigas do millo alá por un mes de xullo. Non quero furgar moito na miña realidade porque, oficialmente, igual non son como pensas que son. A historia oficial do meu vivir tan só a sei eu. E aínda que sempre lle contei a miña vida a todo o mundo, aínda que sempre fun coma un libro aberto, vai ti saber que é verdade e que é mentira. Aínda que sexa para ben, moitas veces mentimos. Ou simplemente collemos por outro camiño, o ficticio.
Realmente, a historia oficial é unha película arxentina que Luis Puenzo realizou no 1985 e que interpretaron Héctor Alterio e Norma Aleandro, dous auténticos monstros. Agora, claro, queda na túa man saber se é mentira ou é verdade, se é un dato que deixo caer eu porque si, ou se é a historia oficial desa historia oficial.
A néboa
A néboa era espesa. Non se vía un burro a tres pasos. Tampouco é que fose moi tarde. Eran as once da mañá e aínda non despexara. Andaba perdido entre carballeiras mestas. Imaxino que sería pola néboa polo que os animais nin piaban nin se movían nin facían ruído. O silencio era auténtico. Tan auténtico que impoñía, que ata case metía medo.
Non obstante, seguín camiñando, porque tiña que camiñar, tiña que saír dese mar de néboa que non me deixaba ver nada. Sabía que se andaba cara ó norte chegaría á vila que estaba buscando. Pero despois dunha hora de andar por entre a néboa xa perdera a orientación de calquera punto cardinal. Non me quedaba outra que andar e andar. A algún lado iría dar, pensei.
A néboa era tan mesta que xa tiña as cellas pingando. E por primeira vez na miña vida deixei de asubiar. Sempre me gustou asubiar con néboa, pero esta, sinceramente, metía un pouco de medo. Ata se me deu por pensar na película de John Carpenter. De esguello miraba para todos os lados e cos oídos moi atentos. Nunca me vira noutra: perdido nun lugar que debería de coñecer ben. Pero esta néboa cegábame e mollábame o entendemento. Era como sentirse asfixiado nunha selva tropical. Aínda así, seguín andando. Non quedaba outra. Por fin atopei un camiño de carros que, souben seguro, a algún lugar me levaría. Andei, andei, andei e a néboa seguía sen ter fin. Ata que o tivo. Foi de súpeto. Tanto que case choco coa primeira casa da vila que buscaba. Alí estaba o lugar e sen néboa ó arredor.
