Na soidade do momento
Deixo de mirar para o ceo e póñome a facer algo. Non sei, pero de cando en vez quedo así como de pasmón e miro sen ver. Creo que é porque quero alcanzar o universo. Pero é tan inmenso, tan infinito que me entra a carraxe por non conseguilo. Ás veces danme ganas de chamar, de urxencia, ó meu amigo alieníxena para que me amose ben o
camiño, pero opto por quedar de espantallo mirando sen ver. Cando caio na conta de que isto non é un bo proceder (o de quedar coa ollada perdida no infinito), intento facer algo. Pero non sei que. Ultimamente só sei cruzar mares ou grandes lagoas coa Perla Negra e meterme en bosques tan espesos que, a súa escuridade, por veces, prodúceme algo así coma orgasmos, aínda que pareza mentira.
En principio si vou facer algo: tomar un café. Non é que sexa un gran traballo ou un gran atranco na miña vida diaria, pero polo menos fai que mova esa ollada perdida ó contemplar como remexo a substancia logo de ciscar o azucre dentro da cunca. Removo con tanta ansiedade que ata me digo se non estarei esparexendo os pensamentos; como que o desexo penetra no bosque escuro e que a melancolía asenta ou pousa na proa e na popa da Perla Negra. Quero navegar polas augas mansas dunha lagoa!
Tomado o café, intento moverme. Non quero quedar de paduán mirando ó ceo. Total, non verei nada. Tan só empreñarei na soidade do momento. Así é que ergo, marcho e asubío para marcarlle ritmo ó silencio.
A ventá indiscreta
Asómome á ventá e vexo a vida pasar. Por veces pasa de présa e ás veces de vagar. Como o tempo. Como as ansias. Como o desexo. Como as palabras. Miro pola xanela e moitas veces vexo o que non quero ver. Tamén é verdade que cando ansío ver algo, ese algo nunca aparece, nunca asoma. Contemplar ou observar a esencia desde unha ventá indiscreta é complicado, porque tampouco é que se saiba moi ben en que
consiste a esencia, o fundamento, o alicerce.
En principio, intento mirar para arriba ou para abaixo para atoparme co que ando buscando. Como moitas veces non sei o que busco, saco o corpo cada vez máis para fóra ata que dá a sensación de que penduro da ventá. Pero non caio. Así é que observo, miro, contemplo. Nada. Non vexo nada estraño, nada digno de mención. Penso que estou mirando mal. Decido tomar un descanso. Aparto da ventá e intúo que algo non cadra.
Se non hai nada para arriba nin nada para abaixo, non queda outra que mirar de fronte. Se rápido foi o pensamento, máis rápida foi a acción: xa estaba asomado de novo á ventá para contemplar a vida, agora si, de fronte, sen medo, con forza e coa ilusión chea de bolboretas voando por entre as miñas entrañas e aniñando no máis íntimo de min. Desde a ventá indiscreta sei que certas árbores non me deixan ver o bosque, pero cando me dependuro algo máis... veño a vida pasar. É bonita.
