Díxolle a nena (2)

"A PANDEIRETA DE SEIS AZAS" III

A POESÍA EN GALEGO DE FRANCISCO DE FIENTOSA

III
Díxolle a nena:
-Vaites mar,
¡quen poidera collerte
na cunquiña da man!

E na tona da auga
o mar a rir:
-Unha bágoa cativa
é meirande qu'a min!
SEGUNDA SEGUIDILLA
Cando o mar oe o que lle di a nena, non lle queda outra alternativa máis que botarse a rir:
"E na tona da auga
o mar a rir;"
mais esa risa tampouco é unha risa á gargallada, nin é unha risa calquera, é unha risa que forma parte doutra metáfora na que o mar, en pequenas ondas brancas, ensinando os seus dentes de auga (brancura na rompente) e os seus labios de ondas, sitúase fronte á nena para contestarlle á súa sabia ironía e, a esa pregunta que soamente se lle ocorre a un neno, pero que son preguntas cheas dunha grande filosofía e enxeño. A todo isto, contéstalle o mar:
"-Unha bágoa cativa
é meirande qu´a min".
Volvemos á oposición:
Bágoa / mar
Onde está a filosofía que nos quere ensinar o mar na súa grandeza? Por que esta ocorrencia do mar? Penso que a solución é ben sinxela, pois, aínda que o mar sexa dador de vida, carece de sentimentos e, unha simple bágoa leva consigo unha situación sentimental de ledicia ou de tristura, aínda que a bágoa sexa cativa, e isto o mar, a pesar de ser presentado como un ser antropomórfico, é incapaz de facelo, mais a nena, moito máis pequena ca o mar, ten a posibilidade de emocionarse e apaixonarse diante de múltiples circunstancias, situacións e avatares vivenciais; de aí que o mar estanos a falar de que a súa grandura non vale nada comparado coa grandeza da nena, que é capaz de ter sentimentos e emocións como, sen ir máis lonxe, a de poder percibir a beleza desta poesía ou a de pingar unha bágoa de emotividade por unha situación chea de xúbilo ou despois da vivencia dunha mágoa.