Día da Muller. 8M. Vaia por diante que non quero entrar en polémicas con respecto ás manifestacións. O único que aconsello é moito sentidiño naqueles lugares nos que se leven a cabo. Levamos un ano intentando erradicar esta pandemia da covid-19 e non o estamos conseguindo. As mulleres quizais sexa o colectivo que máis dereito ten a manifestarse, pero vendo como se comportan unhas dez persoas que están nos bares ou nas súas terrazas, a verdade é que lle teño medo a centos ou a miles de seres humanos. Oxalá todo transcorra divinamente. Elas o merecen.
Non obstante, para min é moi triste que haxa un Día da Muller. É algo así coma unha alegría falsa. Loitan polos seus dereitos cando xa tiñan que telos. Algo moi semellante ás subvencións, que semella que é unha alegría recibilas, cando a realidade nos está poñendo na máis completa miseria. Se recibimos subvencións é porque non conseguimos saír adiante. Se as mulleres se manifestan é porque lles estamos quitando ó dereito á igualdade ou a todos os dereitos que lles corresponden. Que son moitos, practicamente todos. Porque onde estea unha muller... Son o sustento da familia, do mundo.
A muller que mellor coñezo é a labrega. A muller que mellor coñecemos é a nai de cada un. A miña era nai e era labrega. E segundo en moitas familias labregas, cando estas traballaban no campo, o máis normal era que, por exemplo, ás doce da mediodía a muller marchara para a casa facer o xantar. Na miña casa, que eramos catro homes e ela, a Lola non marchaba do eido ata que marcharamos os demais ou ata que acababamos de cavar a leira. Logo chegaba á casa e púñase co xantar, ó mesmo tempo que acomodaba os porcos. Certo que das vacas encargabámonos os homes. Algunha vez, por mandato matriarcal claro, era eu o que me encargaba de darlle de comer ós marráns, pero, repito, por mandato; que por iniciativa non era. Logo, mentres os demais ou tomabamos café ou durmiamos a sesta, ela seguía dálle que dálle coa casa. E non digo xa nada dos domingos, dos que ela sempre confesaba que era o seu peor día da semana... porque lle tocaba a limpeza da casa e todas as tarefas que implica a roupa
Ante todo iso, como non vou defender e admirar á muller, en xeral, e á labrega, en particular. Por iso digo que é unha falsa alegría isto de loitar polos seus dereitos. A muller tiña que ter todos os dereitos do mundo, e máis. Vai por elas.
