O poder do perdón
Pedir perdón é tan fácil. Chega cunha palabra. Perdón. E xa está. Cometes un erro. Perdón. Matas a alguén. Perdón. Despois tamén temos aquel retrouso que diciamos moito de rapaces: Perdón, perdón polo gato do tío Ramón, por ti si e por min non. O poder do perdón é coma unha balsa nun mar en calma. Pides perdón e quedas coma os anxos. O mal que fixeches que o parta un raio. Tamén é verdade que a moito lles custa
un mundo, unha barbaridade pedir perdón. Aínda non coñezo ningún político que pedira perdón. Cando teñen que facelo sáense pola tanxente, poñen de escusa calquera asunto ou fan comparacións con tal persoa ou tal país.
O poder do perdón é infinito. Pides perdón, ás veces, por unha simple mirada. Certo que hai miradas que matan. Pides perdón por unha palabra mal escrita. Porque alguén pensa que está mal escrita, cando, ó mellor, na realidade, se escribiu con toda a intención. Por veces deixamos caer ideas ou pareceres para saber tan só como reacciona a xente. Se vemos que se asimilan ben, tiramos para adiante. Se vemos que o barullo se fai dono e señor do instante, botamos man inmediatamente da palabra en cuestión: perdón. Xa está. Xa se calmaron as augas. Esperamos uns minutos, uns días e volvemos á carga. Porque como é tan fácil pedir perdón, pedímolo as veces que faga falta. Pedir perdón non custa nada; tan só a pronunciación dunha palabra: perdón. E como non quero ser menos: perdón. Perdón pola disertación, polo sermón do perdón. O poder do perdón é impresionante.
Liñas de marmañeira
Nove en punto da noite. A noite xa é pecha, escura, silenciosa. Tan só o jazz de John Coltrane entra polos meus oídos. O móbil está cargando, o ordenador acendido, os papeis esparexidos pola mesa e, polo demais, o tempo pasa e quizais todo cambie. É unha noite coma outra calquera; na que teño que esperar a que chegue a correspondente película televisiva, deixando caer unhas pingas de orballo para que
mollen, ou máis ben, para que refresquen este intervalo de tempo. Se non mollo este tempo, se non o refresco todo se volve monótono, aburrido.
Unha bombilla aluma a cociña. Hai silencio fóra dos meus oídos. Nestes segue, agora mesmo, un piano no jazz de John Coltrane. Noutros momentos é o saxo o que se fai dono e señor do álbum musical. Non podo mover o pescozo bruscamente porque algo quere estralar aí. Non sei, coma se tivera unha desas posturas que doen. Ó mellor colleume un aire. Sábese que hai aires criminais, traidores e con mala uva.
Vedes como vai cambiando o jazz de Coltrane? Agora é a batería a que penetra cun ritmo tranquilo e moi bonito polos meus oídos. Mentres escoito e penso, dáseme por mirar os tres dicionarios que teño sobre a mesa: de menor a maior, en volume. Podía mirar ó revés, pero non; fíxeno desa maneira: de menor a maior. De menor a maior foi o tempo que empreguei deixando caer estas liñas de orballo ou de marmañeira. Empecei coa primeira e rematarei coa derradeira. Explícome ou non me explico? Son as nove e dez da noite.
