Laura

Aquí estás, no mes da flor, Laura.
O oito de maio. Por maio, as alondras.
Escribo por encarga duns homes que che cantaron na Fonte Arcada, no claro da carballeira, un pouco máis enriba de onde brota a auga, subindo polo camiño fondal que do Rato chega a Bosende.
Seguramente cantaron en antigo, coma o camiño, como a auga da fonte, coma o mesmo Rato pequeno.
Cantaron polas sendas bonitas, que se esgaian saudosas por entre as arboredas dispostas ao natural nas dúas abas.
O Rato é un regueiro miúdo, alomenos por este tempo polo que andamos; un rego refeito, pero moi fermoso.
Laura, nena: os homes cantores da Fonte Arcada apuraronme para que che deixara, nun escrito, uns recados.
Dígocho como mo dixeron. Cando ti estabas no berce do amnio, cantaron para ti nun amencer de marzo deste ano 2008. Nesa data faltaban tres meses e algúns días para o mes de maio.
Os homes non saben que o cantar “Agardando a Laura” vai quedar nuns papeis impresos cando ti leves por ésta máis de trinta días.
Nunha palabra, Laura: tiveches un cantar antes de nacer.
Nos papeis quedará recollido tal como sonou naquel mes de marzo.
E vai quedar escrita así:

AGARDANDO A LAURA
(A Laura, a nena que virá en maio-2008)

No colo do amnio,
no teu berce nai.
Durme, Laura, durme.
no rolo natal.

Durme, Laura, durme
con soños mareiros.
Cun barco ateigado
de peixes morenos.

Seda de sesedais,
capucha tecida.
Flor dunha camelia,
rosa benquerida.

Durme, nena, soña,
coas areas finas.
Coas praias de la
moles e bonitas.

Soña e durme, Laura,
en ondas pequenas
Durme e soña, nena,
entre as sete ondas.

No ventre do novo
nun niño primeiro.
Durme, miña maia,
no doce agarimo.

Cando abras ó día
pola primavera.
Vén soñando maios,
en lúas completas.

Orballo de arelas,
de dúas cobizas
Orixe do abrazo,
quenda dunha brisa.

Acouga tranquila,
madurando os días.
Nacerás por maio
nun mar de alegrías.

E ata aquí, Laura, o que che cantaron antes do teu maio.
Agora, por este GaliciaDixital, quero que teñas o meu homilde regalo.


A LAURA
Eres maia, miña amiga,
e non por maio nacida.
Eres a maia do novo,
e non por maio, bonita.

Estou no extremo, do extremo,
neste cabo, non perdido;
ó saber que ti chegaches,
durmín o nunca durmido.

Que máis ten se a lama arde.
Que importa se a noite é fría.
Dá o mesmo seixo e caneos
se estás concreta e querida.

Eres maia, miña amiga,
e non por maio nacida.
Eres a maia do novo,
e non por maio, bonita.

Que grande recimemento,
que alegrías nardecidas.
Que ata un avó que ti tés
alonga os anos e os días.

E está disposto a lograr
ser bisavó e cantar.
Vivir alén de cen anos,
e brindar no teu casar.

Para min non quero tanto,
por min non se perde nada.
Si, quixera, Laura, nena,
oir como ti me chamas.

Eres maia, miña amiga,
e non por maio nacida.
Eres a maia do novo,
e non por maio, bonita.

E dou remate ó cantar,
para ti, especialmente.
Estouche nun divagar,
¡vaime levar a corrente!.

Eres maia, ¡Laura, Laura!,
que non por maio, querida.
Eres o froito do novo,
belida, Laura, ¡belida!.

Durme no berce de amores,
en murmuriños de risas.
Cando poida heiche levar
unha roseiriña escrita.

Remato, Laura, reproducíndo, xustamente, o que escribiu un dos teus avós: “Tentarei cumprir ben cen anos, e logo xa pedirei”. ¡Matusalén!.
A dicir verdade, da Biblia tamén sabe un montón. Xa che digo, vaite preparando.