Cumprir cen anos

Todos aspiramos a cumprir cen anos, aínda que esa cifra non sexa ningunha garantía. Poden ser cen anos de amizade, de relación, de fomento da convivencia; ou cen anos mirándose o embigo, coidando ser o centro do mundo, sen ver que hai moito mundo máis aló.

Eu teño a teima de chegar ós cento cinco anos e farei todo o posible por conseguilo. Anos de visión, non de cegueira.

Cumprir cen anos pode ser un logro vexetativo, tirando polo folgo que da estar situado nun outeiro no que coidas ser torto no país dos cegos.

Cumprir cen anos pode ser o resultado de respirar sin compartir ese respiro; de aspirar sen respectar aspiracións; de empuxar o propio carro de lixo ignorando a carga que se transporta. Tirando do folgo, un pode vivir cen anos.

Arredor de un poden ter chegado vinte tsunamis, ver esmorecer a Monarquía, chegar a República, o Alzamento, a Postguerra, o Franquismo, a Transición... De novo, a Monarquía. Democrática. Se eu tivese nacido en 1908, en febreiro tería cumprido os cen; pero como fun quinto do 68 sen ir á Mili, cumprireinos en 2047, se Deus quere.

Faranme festas e homenaxes pois crerán que estou vivo. Pero non estarei vivo se durante os meus cen anos só fun unha máquina.

Se cumpro así os cen anos, serán cen anos de soedade. Porque cumprir anos así non significa nada se non teño un corazón que latexe en sintonía coa xente de meu. Tentarei cumprir ben- cen anos, e logo xa pedirei.