Once e vinte e cinco da noite. Como frechas viñemos de ver o partido de fútbol. Polo toque de queda. A ver!, a guerra estaba aí, está aí. Que non nos caia unha bomba encima. Coma lóstregos percorremos o camiño da Valenzá. No fora o demo que... Toque de queda nas ansias dunha carreira. Ou nas ansias dun tempo que corría. Agora o toque
de queda instalouse na "Nocturne in C Sharp minor", que está incluída na banda sonora de "O pianista". Sempre a música polo medio! Ata nos toques de queda. A música é un bo bálsamo ou un tranquilo consolo para as guerras, para esta guerra.
Toque de queda onde o silencio é o rei e señor da noite. Desde as 23 horas. Nin unha alma pola rúa. Tan só os biosbardos dun soño furgarán por entre as estruturas duns cascallos. Toque de queda que se reflicte nun espello cuberto de bafo. Porque a auga quente dunha ducha caeu con certa ansiedade sobre o cristal. E a figura dunha perla negra debuxouse nun recanto do espello.
Doce menos vinte da noite. Silencio dentro da casa. Silencio fóra. Toque de queda nunha vida que se queda quieta, nun descanso dese guerreiro que loita por aquel tempo que foi. Non todas as batallas están perdidas. O esencial, sempre se dixo, é ganar a guerra. E as guerras gánanse a base de esperanzas que non se perden e de soños que manteñen a un esperto, moi esperto. Como pintar sobre o lenzo dun sentimento todo un sorriso moi aberto; e moi vermello. Sempre quedará o recordo bailando sobre a varanda dun balcón, e no toque de queda, ese recordo, brillará sobre a noite pecha, sobre esta noite pecha.
Errar é humano
Sentado nunha terraza para tomar un café. Como xa o tomei en tres sorbos xustos, agora non queda outra que contemplar os coches que pasan. Pasan. Agora mesmo pasa o autobús, en concreto o 7. É certo que outros están quietos; os aparcados. Pasa xente pola rúa de enfronte e pola que estou. Máis ou menos, todo está en movemento. Todo é movemento; as nubes que pasan, o aire que pasa, a rula que
pasa... Incluso a xente que se atopa sentada noutras mesas. Porque moven os pés, moven as mans, moven a cabeza e moven a lingua. A esta, algúns, danlle moito. De máis incluso. Tanto que ata hai momentos nos que non consigo concentrarme. E para un relato coma este, hai que concentrarse. Non vaia ser que non saiba que dicir. Tampouco sería tan raro. Non sería a primeira vez que me quedo en branco. Co que custa despois volver coller o ritmo. Como o de algúns coches que pasan, que levan un ritmo como para matar a alguén. Si, hai moito tolo solto.
Soltos tamén andan os biosbardos, que noto, que aprecio, que sinto como queren deixarme a mente en branco. A ver!, non vou dicir continuamente que os coches pasan, aínda que si, que están pasando. Debería ter máis imaxinación, máis inventiva, máis metáforas, máis retranca para completar o relato. Tede compaixón de min; son humano. Erro máis ca ninguén. Pero é igual, sigo aínda que sexa a base de erros. Non se dixo sempre que errar é humano? De humano tampouco é que teña moito, pero...
