Hai quen baila con lobos sobre unha pantalla branca e outros facémolo sobre un outeiro de Sudalomba. Ou sobre o alto dos Currás. Podemos subir e oulear ata que esgacen os sentimentos. Porque hai sensacións que van moito máis alá dun simple suspiro ou dunha sinxela ansia. Hai saloucos que se esborrallan, que se ciscan polo monte Medo abaixo. E quen máis, quen menos deixa que os ouleos percorran todas as
liñas escritas dunha novela ou, por que non, todos os versos dun poema. Lembrade que non hai poema sen versos.
Bailamos cos lobos por entre unhas sabas brancas mentres o sono non se mestura coa noite pecha. Entre voltas e reviravoltas ouleamos polo que foi, polo que é e polo que será. Porque hai refachos de vento que nos levarán a dar voltas polo firmamento. Entre volta e volta un ouleo rachará o silencio, un deses silencios eternos e preñados de certos pensamentos. E quen máis, quen menos veralle os dentes ó lobo. Ese lobo que está en nós e que nos fai oulear ata esgazar as entrañas, ata ferir as asaduras da conciencia, dos nosos sentidos.
Bailamos cos lobos neses momentos nos que deixamos que os ollos miren cara ó infinito e nos que non conseguimos ver nada. Porque hai instantes nos que miramos sen ver, ou como dicía Víctor Manuel: nos que quedamos cegos de tanto mirar. En cada ollada hai un ouleo, en cada latexo hai un bruído e en cada soño un berro. Un berro cheo de sentimento. E quen máis, quen menos queda durmido baixo o son dun ouleo eterno.
