Cartas a Antón

Meu amigo Antón:

Xa vin como gozabas o venres pasado no acto do aniversario do Racing que se celebrou no Centro Cultural. Eu tiven a sorte de poder observar todo desde a mesa, o que me permitiu contemplar as cariñas emocionadas dos asistentes. Como dixo unha desas artistas de pouco caletre que saen nas revistas do corazón e nalgúns tristes programas de televisión, se me ponían los pelos de gallina. A min, os pelos non, claro, pero a carne de galiña si que se me poñía cando vía as expresións dos vellos futbolistas e directivos aos que aludiamos desde a mesa cos nosos comentarios. Só por contemplar eses minutos de gloria que os fixeron acanearse docemente no ar daquel ambiente agradecido, xa valeu a pena ter escrito o libro grande do Racing e ter organizado o acto da súa presentación. E para broche final, foi dunha emotividade desbordante o poder escoitar, despois de tantos anos de silencio, a letra e música daquel himno que fixeran nos anos trinta Carmiña Prieto Rouco e Manolo Currás (non Celestino, ao que por equivocación aludín eu na carta da pasada semana). A nosa Coral e a nosa Banda fixeron que os ollos de moitos, de case todos, que xa estaban humedecidos desde o comezo do acto, deitaran bágoas grosas, xa irreprimibles e indisimulables. Foi todo moi bonito, e non faltaron curiosidades, desas que se recordarán sempre, como a protagonizada por un dos moitos pícaros que estaban entre o público: segundo me dixeron, este neno, con filiación presidencial, mentres falaba Manolo Roca, estivo contando as veces que este tirou para arriba polas mangas da camisa, un aceno que o noso amigo non pode reprimir cando está a falar desas cousas que tanto lle gustan e que non quere que pasen desapercibidas: a tensión e obsesión por comunicalas axeitadamente énchenlle os nervios dunha carga eléctrica tan intensa que dalgún xeito ten que ser descargada, e Manolo realiza a descarga retirando as mangas para que a electricidade emotiva devale ao longo dos seus brazos e pola puntiña dos seus dedos chegue ata o público. Como ti, Antón, me tes dito moitas veces, a importancia que Manolo lle outorga ao que trata de transmitir está en proporción directa ao número de retirada de mangas. E, segundo as contas daquel neno, este aceno produciuse setenta e cinco veces en corenta e cinco minutos, o que non está nada mal: tiña que considerar moi serio o que nos dicía. De feito, Manolo non deixou de acudir ao detalle para subliñar intensamente aquelas partes da súa obra que non quería que pasasen desapercibidas, como, por exemplo, a súa tentativa de desfacer o vello mito de que o estadio do Racing fora un agasallo de Fraga Bello. Tentativa que, abofé, logrou, porque foron moitos e concluíntes os datos que nos presentou e que o lector, afrontado ao libro, non deixará de seguir polo miúdo. Pero, ademais, no seu amplo discurso, non deixou de nos deleitar con anécdotas curiosas e pouco coñecidas que suscitaron o sorriso e, por veces, a risa aberta e sonora dos oíntes. Claro que para algo tiña Manolo unha fonte tan importante e fiable como era o minucioso Diario que deixou escrito, con caligrafía tan clara como sinceridade nos contidos, o seu avó e fundador Francisco Roca, un documento moi valioso que ata o presente a penas era coñecido. Aproveito para dicir que algúns vilalbeses gardan nas súas casas escrituras curiosas que deberían poñer en coñecemento de todos nós: que collan o exemplo e que non nos deixen morrer a ti e a min sen ter o pracer de os ler. Pois ben, entre as anécdotas que Manolo e Sesé entresacaron do Diario, escollo a que máis me sorprendeu: seica na inmediata post-guerra, un militar asentado en Vilalba e moi forofo da entidade racinguista, non estaba disposto a que o noso equipo perdera un partido que se consideraba moi importante, así que preguntou quen ía ser o árbitro, chamouno, díxolle que o Racing tiña que gañar, e, polo visto, como argumento decisivo, mostroulle a súa pistola militar. O vello Roca interpuxo rapidamente a súa sensatez sobre o mando das armas e, ao final, o partido gañouse, pero de boas formas como debe ser. Ti, Antón, nunca me falaras disto, e algo debías saber, porque, mentres Manolo nos contaba a anécdota, a túa cara, aló no fondo do salón, tiña pintada a risa explosiva de quen recorda algo gracioso do que xa era coñecedor. Supoño que tamén ti coñecías a fondo ao aludido militar e sabías moito das súas actitudes expeditivas. O que me estrañou é que nunca me tiveras falado del.

E con estas cousas, meu Antón, o tempo que tiña para escribir esta carta acabóuseme e non podo aludir a outras cousas que tiña no maxín. Quería falarche hoxe do drama que está a pasar unha institución tan venerable e importante como é o Preescolar na Casa, obra do famoso cura da bicicleta, pero xa non teño tempo. Baste por hoxe a alusión, e tratarei de comentarche algo deste asunto na próxima misiva, aínda que só sexa pola insistencia con que ti me preguntas.

Así que, nada máis. Quédame desexarche unha vez máis que os coidados con que tratas a túa saúde che dean bos resultados.

Unha aperta
Bernardo