Ante o pé do canastro
O silencio asenta sobre a aira e eu apoio o corpo sobre o pé dun canastro. A modorra apodérase de tal maneira de min que non me queda outra que pensar que teño sono. Aínda que tamén pode ser porque son un nugallán. Ás veces semella que non, que son unha persoa moi espelida, pero case podo asegurar que é cara á galería. Non me dá
ningunha vergonza confesar o que son na realidade.
O de confesar lémbrame aqueles tempos de rapaz de cando me axeonllaba ante un cura (porque o ordenaba a nai, por suposto) e dicíalle máis mentiras que as propias mentiras ou pecados que ía confesar. Por vergonza, claro. Ou por medo a que o cura llo dixera a miña nai. A min aquilo de segredo de confesión non me convencía moito. E se os auténticos pecados meus chegaban a oídos da Lola da Amparo, aí si que non había nin absolución, nin perdón. Só pensalo xa era un viacrucis desde a igrexa ata a casa, a menos de vinte metros.
Hoxe, os meus pecados seguen a ser os mesmos, pero coa conciencia moi tranquila. Nunca matei a ninguén. Aínda que por veces desexase ser un Rambo ou un deses heroes fantásticos. Nunca me metín con ninguén. Aínda que ás veces a carraxe aniñe de tal forma no meu entendemento que desexaría de corazón rillarlle os miolos a algúns. Pero deixo escapar un suspiro e axiña todo se me pasa. Sei perdoar. E sen precisar de ningún confesionario. Eu mesmo me confeso ante o pé do canastro. En silencio. Pouco a pouco a modorra cruza a ponte do sono e quedo algo así como trasposto durante uns minutos. Esperto confesado.
A vida é marabillosa
Facendo tempo para ver o final de etapa do Tour de Francia. Mentres espero, desespero. Non, hoxe non desespero. Fochico no ordenador e xa paso o tempo. Podo lanzar un suspiro e dicir que é por algo que perdín. Na realidade non perdín nada. Que vou perder, se nada teño! Podo deixar escapar un salouco e insinuar que estou triste; cando agora mesmo amoso un sorriso no que ensino todos os dentes. Por que vou estar
triste? Se a vida é marabillosa. Sento ante ela, escoito música e xa me dá igual que se acabe o mundo. Todo seguiría sendo marabilloso: a rula que voa, o coche que corre, o can que ladra, o lobo que oulea, o palleiro que está na aira, o peixe que nada, o político que fala... Se miro para arriba vexo como pasan as nubes. Se miro para abaixo contemplo a punta dos pés e coa ansia de lle pegar unha patada a alguén. De cando en vez éntranme desas carraxes que teño que estourar. Si, xeralmente todo é marabilloso... ata que algo se torce. Por veces é bo que algo se torza. Que sería a nosa vida sen cambios! A rutina cansa.
O tempo xa pasou un pouco. Non moito, pero si algúns minutos quedaron xa para o recordo. Certo que eses minutos, ó mellor, e co tempo, poden pasar á historia. Vai ti saber! Alguén pode chegar a dicir que neses minutos o escritor que está escribindo quedou coa ollada perdida para que cambiase o mundo. Claro que, agora mesmo, non sabemos se, no futuro, cambiará moito o mundo. O escritor que está escribindo xa o dirá nun futuro. Porque a vida é marabillosa e pensa vivir moitos anos.
