O home da boina

Lo ví entre el casi otoñal paisaje de una tarde agosteña, o pasar por diante da fontevella do lugar, coa súa boina negra, inconfundible por levar unha pluma de perdiz enganchada nela.

Estaba enflaquecido, co aire especial da convalecencia, a mitade do camiño entre a milloría e o retroceso.

Levei case, case, un susto porque aquela figura botaba por terra todolos comentarios sobre a misteriosa morte daquel home, alto, camiñante incansable das sendas, dos campos, dos camiños e cruces que conforman a comarca, pisando a modo e saudando á xente, o mesmo tempo que levantaba a pucha proletaria e diferente, cargada de recordos.

Aquela gorra non paraba na cabeza pois como o paisano non deixaba sen saudar a ningúen e os camiñantes eran numerosos, podemos decir que se desplazaba por sí sola, voaba dunha persoa a outra como si tuvera un impulso interior, e todos quedaban satisfeitos. O home a veces levaba a man á ingle (xa que era a causa dos seus males) e detíñase uns segundos para aliviar o malestar.

A casa estaba bastante lonxe, porque quería poñer distancia entre ela e os seus problemas sen pensar que eso era unha utopía. As brevísimas aparicions da esposa, descolorida como fror murcha, deu lugar á noticia da súa norte.

Aínda que ninguén na aldea viu ningúnha señal, nin se desplegou todo ese ritual característico sobre todo no rural. Desapareceu deixándonos un pouco orfos, pero ¿Entón quén era o home da fonte que agora estaba diante da porta da súa casa? . Non puido voltar tan á presa porque andaba paseniñamente e non podía subir a ningún medio de desplazamento polas limitacions que tiña. Un misterio que non logro explicar neste verán horribilis que estamos a vivir.