Temos o Camiño de Santiago sinalado con cunchas ostreiras, -por certo que algunhas
puxéronas ao revés, así que sinalan o camiño de volta, e non o de ida-, pero aínda así non caemos na conta da utilidade que teñen as nosas bágoas..., se sabemos, e queremos, aproveitalas!
¿Cal é a orixe, a motivación, das perlas? ¡Sempre, invariable e inevitablemente, unha dor, unha intromisión, algo estraño e indesexable que se presenta, que entra e se queda, no interior da ostra, tal que un parasito ou un gran de area! ¡Aí o tedes: que non hai mal que por ben non veña!
¡Ai perliñas, perlas, que desapercibida nos pasa a vosa nacenza! Descubrino en Palma de Mallorca, no noso paraíso das perlas, que non só Colón foi un descubridor. ¡Todos o somos no noso deambular cotián, sexa a pé ou dacabalo, en tren, en barco, en avión..., e tamén está a chegar a época dos foguetes interplanetarios! O caso é que pasamos a vida descubrindo cousas, cousas alleas, obxectos, uns naturais e outros artificiais, pero do que menos nos decatamos é do noso interior. Pensamos máis, observamos máis, moito máis, cara a fóra que para dentro, ata que un bo día, e para iso no caso de que a morte nos avise, que non sempre o fai, caemos na conta de que..., ¡de que levamos coñecido medio mundo, pero apenas temos unha biografía anímica! ¿Quen somos, como somos; cales son as partes boas e cales as malas de canto levamos incorporado, engadido, á nosa alma? ¡Daquela será cousa de dicirlles aos rapaces que, cando se miren, cando se ollen, que se fixen nos seus ollos, que por algo se di que son o espello da alma!
Os potentados tiñan de moda pasar a lúa de mel en Mallorca, mais agora imos os outros, os plebeos, acollidos ás viaxes do Imserso. Xeralmente viúvas; ¡miñas pobres, pois, ao perde-lo marido, que outra lles queda máis que un antollo de perlas, sexan naturais ou cultivadas! A miña foi co seu marido presente, pero, de perlas, tamén; o mesmo antollo!
¿As naturais? ¡Perden o tempo falándolles delas ás vellas do Imserso, pois viúvas de Franco só houbo unha! Non as dan vendido, pero eses tendeiros son tan amables que nolas explicaron minuciosamente. Tomei nota:
A perla natural, ¡que as outras son imitacións!, sempre son un produto da dor. ¿Incrible, non si? Resultan, fórmanse, por causa e por culpa da entrada dunha substancia estraña e indesexable no interior da ostra, ¡precisamente das que teñen esa desgraza pois as outras seguen inmaculadas! Tal que un parasito ou un gran de area. As ostras son tan puritanas que, de inmediato, póñense a ocultar as súas faltas, as súas lesións. A parte interna da concha contén, vístese, dunha substancia lustrosa á
que chamamos, ¡chaman os especialistas!, nácar. Cando as penetra un corpo estraño (¡cando empreñan!), as células do nácar comezan a traballar, ipso facto, e cobren esa vergoña con camadas, ¡e mais camadas!, do seu propio ser, do seu propio nácar. Non teñen cordón umbilical pero tampouco o precisan pois o alimento mánalles todo ao redor, nutritivo, envolvente. ¿Que; unha marabilla, non si; tantos anos vendo os colares no pescozo de dona Carmen, e os españois sen saber que lle viñan dos pecados..., das ostras!
-.-
Aquela noite, xa calmados no hotel Calma, pero sen ostras para a miña dona, pois das artificiais non gusta, e das outras..., ¿quen é ela para competir con dona Carme?, no meu cerebro estaban, seguían, así que me puxen a meditar no meu descubrimento.
-.-
Os nenos, ao nacer, choran. ¡Eu, tamén; polo que me contaron, que diso non me lembro! O propio, o natural, sería facelo de gozo, coa delicia de vir a este mundo: ¡unha criatura, outra, creada por Deus! Pois si, pero non: ¡as bágoas dos nenos son de pena; débense á dor da inocencia perdida, aquel pecado orixinal... ¡Maldito Satanás, un traidor, avogado de traidores, que se aproveitou da candidez, pero tamén da presunción e da soberbia, da nosa Avoíña, da remota! No pecado orixinal só houbo unha cousa que, sendo mala, fíxose con fidelidade conxugal: Eva non quixo que o seu home fose menos, non quixo telo debaixo..., e deulle a metade da súa mazá! Adán aceptou, pero, algo máis reflexivo, arrepentiuse, deseguida, precisamente cando xa tiña a mazá na gorxa, que así lle quedou, nos quedou aos varóns, ese atranco, ao que os médicos chaman prominencia larínxea. Falando en serio: as mulleres tamén a teñen, pero máis reducida, menos visible, porque..., ¡á nai, á Eva, aquela mazá do diabro xa lle ía máis abaixo!
O choro seguinte, aínda que non sempre, é no bautizo, por culpa da friaxe de auga. Pero esta segunda ledicia debía ser máis grande cá primeira, ¡porque é o lavatorio da alma! Xesús, Fillo de Deus, fíxose home precisa e principalmente por tres cousas: Mostrarnos a fórmula do bautismo, ¡nada menos que co Espírito santificador, liberador! Quedarse connosco, precisamente cos que o íamos crucificar, en presencia salvífica, Sacramental! E para conducir os mortos ao Ceo, abríndonos as portas coa súa Paixón, Morte, e Resurrección; dun xeito parecido a como lle permitiu a Moisés fuxir dos exipcios! A todo isto, onde está a perla destas, daquelas, bágoas? ¡Son tan grandes e tan brillantes, que nos cegan; non alcanzamos a velas, pero..., están aí, a Deus grazas!
.../...Gómez Vilabella, Xosé M.
