Pingas de Orballo: O meu ballón

Tiven que botarme a correr. Porque vin o ceo tan encapotado que pensei que chegaría a fin do mundo. Tiven que botarme a correr, pero non sei por onde andaba. Estaba nunha carrilleira, nunha carrilleira calquera pero sen saber o punto exacto. Resumindo, que estaba perdido. Algo que me estrañaba moito, xa que sempre tiven un bo sentido da orientación. Ademais, estaba cerca da miña vila e coñecía todos os camiños da contorna. Pero neses momentos sentinme perdido. Mirei cara ó ceo e meteume medo. Corrín. Cando rematou a carrilleira, choutei valados, goldrei ríos, subín a outeiro e, aínda así, non conseguín divisar ningún lugar coñecido. Un sexto sentido me dicía que algo non marchaba ben. Botei as mans á cabeza. Refreguei os ollos. Escoitei os latexos do corazón. Demasiado fortes. Mancaban no peito. Quixen calmarme e foi peor: empecei a tremer. E foi naquel momento cando se rachou o mundo. Os tronos e os lóstregos fixéronse donos e señores do entorno. Non me podía refuxiar baixo ningún carballo. Sempre escoitara que, para as chispas, eran un perigo latente. Seguín correndo. Crucei caldeiras cheas de auga, matogueiras de silvas bravas e cercados con arames de espiño que me racharon a roupa e me esgazaron a pel. Estaba empapado xa. O frío fíxome recordar por que corría e por onde corría. Corría porque estaba a buscar unha felicidade compartida. Sabía que estaba cerca. Ó mellor detrás daquel castiñeiro se acochaba o sorriso branco, inmenso e eterno. Ou detrás daquel valado, onde estaría sentada aguantando o ballón de auga. O meu ballón.

Tempo de...
Tempo de correr por entre as rúas dunha cidade deshabitada, baleira. Non se ve a ninguén, e por iso busco desesperadamente. Non quero estar só. Non quero sentirme só. Tempo de mirar para obxectos que se perden no tempo. Eu que sei, un vestido azul, un disco de Melendi ou de Sabina, un coche vermello, unha foto do revés; obxectos que estiveron e xa non están. Búscoos desesperadamente. Porque existiron no tempo. No meu tempo. Tempo de navegar polo mar para atopar unha illa deserta. Nesa, na que está a esperanza eterna, a felicidade completa. Tempo de asubiar unha canción que vai e vén polas tardes de conversa. Ou polas noites de silencio. Tempo de aloumiñar uns sentimentos que acougan sobre a pobre memoria dun imberbe. A memoria descansa, con parsimonia, sobre a almofada desde hai un par de meses, aínda que o tempo, ás veces, é un suspiro. Non obstante, ante o salouco, é eterno. Porque o tempo vai e vén dun instante a unha eternidade. Tempo de pensar sobre o xemido dunha palpitación, sobre os milímetros dunha pel suave, sobre uns bicos nos labios, sobre unha mirada chea de paixón. Tempo de amar en silencio. Ou con barullo. Ou só. Ou correndo. Ou rindo. Ou chorando. Ou berrando. Porque hai berros que esgazan algo máis có tempo. Tempo de ler o poema lonxe de onde se está escribindo, aínda que todos os versos chegarán... a tempo. Os versos sempre chegan. Porque saen de moi dentro, do máis profundo do ser humano. Tempo de rematar os pensamentos que fluíron para que cheguen a tempo.