Cartas a Antón

Meu amigo Antón:
Sinto non ter hoxe tempo dabondo para che escribir como corresponde. Outras ocupacións limitáronme as posibilidades. Pero non quería renunciar a dicirche unhas palabras para acompañar algo a un amigo noso e tratar de aliviar un pouco a súa dor, por máis que o noso alivio e o nos acompañamento a pouco poden chegar diante da pena que supón a perda dun ser querido que, por lóxica, debería acompañar os derradeiros anos da súa vida. Xa te decataches de que che estou a falar do Antón do Rebacholo que, hai dous días, perdeu a compaña da súa muller, dun xeito totalmente inesperado. A morte sempre é inxusta cando quedan moitas ganas de vivir e forza para o facer. Aínda parece máis inxusta cando a compañeira era imprescindible para manter a estabilidade dunha persoa que se sente moi dependente de coidados diarios, como é caso do noso amigo, o teu tocaio Antón. A morte parece inxusta, pero aí está, formando parte da vida e dando sofocos cando menos se agarda. Chamoume moito a atención o xeito co que a filla de ambos me relataba o tránsito de súa nai: mesmo tiña unha cor poética que non me resisto a contarche. Non sei por que, pero mentres ela falaba, a min víñame á cabeza unha frase que podería darlle título a unha narración: sería algo así como a tenrura de toda unha vida nun bico derradeiro. Porque, efectivamente, parece ser que o noso amigo notou que algo pasaba cando a súa dona non daba apagado a luz do seu cuarto; achegouse el a facelo, sospeitando que se quedara durmida antes do esperado. Díxolle, seica, que seguramente non apagara a luz agardando que el viñera a deixarlle un bico de boas noites, e deullo con todo o cariño, pero ela xa descansaba na paz, co rostro tranquilo de quen deixa cumprida a xornada: a xornada de toda unha vida en compañía. Sei, meu amigo Antón, que te xuntas aos meus desexos de que o teu homónimo garde para sempre nos seus beizos a tenrura daquel bico, seguramente tan fresco como o primeiro que os xuntou para compartir a vida.

Isto é o que che quería dicir nesta carta de hoxe. A verdade é que, cando morre algún destes vilalbeses que acompañaron en veciñanza os anos vividos no pobo, sempre teño o impulso de deixar escritas unhas palabras para eles e para os seus, aínda que, por desgraza, non sempre teña tempo nin ocasión de o facer. Queiramos ou non, os que se nos van foron compañeiros da nosa existencia e esta non se entende, para ben ou para mal, sen a súa fortuíta presenza. Vaia, pois, este recordo de hoxe para estendelo aos que, por unha ou outra causa, non puiden acompañar coas miñas palabras. Penso nisto moitas veces cando colaboro, con todo o meu entusiasmo, na realización desas exposicións de fotos antigas de Vilalba que o Instituto de Estudos Chairegos fai cada dous anos. Gústame ver esas pálidas imaxes das persoas que fixeron a recente historia de Vilalba, que é tanto coma dicir a historia de cada un de nós. Recordar aquelas facianas é un xeito de resurrección, de que vivan e revivan na memoria. Así que aproveito para darlle as grazas aos que non tiveron ou non teñen inconveniente en nos prestar esas fotografías que expoñemos ao longo das festas de San Ramón.

Tamén quería falarche un pouco da nova edición da Feira do Queixo de San Simón que eu tiven a honra de pregoar hai xa uns anos. Volvín ler aquelas palabras que eu dixera e alegroume o espírito porque hoxe, despois de varios anos, volvería dicir o mesmo. Con máis entusiasmo aínda, porque me parece que en cada edición melloran esas celebracións. Espero que pouco a pouco esa convocatoria festiva se vaia asimilando a outras que lograron xuntar a moita xente. Un modelo podería ser a feira do marisco no Grove. Por que non achegarnos a iso?. Poida que se precise máis colaboración dos restauradores que exercen na vila, pero hai que seguir insistindo.

Por hoxe nada máis, e non me queixo porque a carta saíu máis longa do que me parecía cando comecei a escribila.

Cóidate, proba o queixo, sen moito viño que non nos convén. E ata o venres que ven se Deus o quer. O teu amigo

Bernardo.