Pingas de Orballo: Dáme cinco minutos

Teño cinco minutos para dicir que o sol aperta, que entrou o mes de xuño e que acaba de cantar Sarah Vaughan. Cinco minutos nos que un sapoconcho pouco pode avanzar, pero se quere avanza; nos que unha lebre si pode percorrer uns centos de metros, tamén se quere, claro. Hai lebres que se quedan quietas. Como as persoas. Hai persoas que en cinco minutos arman unha revolución ou quedan tombadas coa nugalla sobre a súa alma, sobre o seu espírito. En cinco minutos un espírito esperto pode abarcar toda unha vida de felicidade. "Dáme cinco minutos", díxolle aquela a aquel. E aquel colleu camiño dos sentimentos, deses que moitas veces van e veñen por entre as carballeiras dunha novela barata. Por certo, ollo ó dato, as novelas baratas son as que máis enganchan. Aquel, ó pasar polas carballeiras, collía de aquí e collía de alá algunha que outra flor de toxo. A flor de toxo é bonita. A flor de toxo é amarela. A flor de toxo é nosa. A flor de toxo sentaba ben nas mans daquela. Porque aquel ofreceulle todo un ramo a aquela. Que bonito. Dáme cinco minutos. En cinco minutos, o tempo fíxose sempiterno. Sábese ben que, en certas circunstancias, cinco minutos dan para moito. Como tamén se sabe que eses mesmos cinco minutos, noutras circunstancias, non alcanzan nin para un pobre suspiro. E hai suspiros que enchen toda unha novela... das caras. En cinco minutos tamén asoma a música de Vangelis e con ela podes percorrer o carreiro da ilusión. Desa ilusión que te deixa feliz e contento, pero sen ningunha medida do tempo. Porque este, ás veces, pode ser eterno ou efémero.

O momento de saír
Desexando que chegue o momento de saír. Teño medo que me caia a casa encima. Sería un desastre, unha perda moi grande. Pola casa, non por min. Eu, á hora da verdade, son coma un lixo nun ollo. Ou como unha peneira, á que bambean ó seu antollo. Sei que me deixo abanear, pero non teño forma de evitalo. Hai circunstancias na vida nas que o silencio apaga os berros e nas que os berros afogan ante a indiferenza ou ante o desdén. Non obstante, non me vencerán tan facilmente. Ata son capaz de rexurdir dos cascallos. Porque, cando quero, a miña forza de vontade é moita. E que ninguén me tente porque boto a correr coma un lobo e póñome a oulear debaixo dun balcón. A verdade é que teño ganas de oulear polo que foi, polo que é e polo que será. Ata case prefiro morrer esmagado por un simple balcón que por unha casa en condicións. Ás veces un é feliz con pouca cousa. Pero mentres non morra nin esmagado nin enterrado baixo pedrullos, intento recoller todo o que teño espallado pola mesa porque estou desexando que chegue o momento de saír. Quero ir tomar o aire. Sinto que abafo ante a ansiedade de querer o que non se ten. Ou o que non me dan. Sinto que necesito correr e buscar e latexar e matar o silencio berrando. Berrando coma un lobo doente. Aínda así recollo con parsimonia mentres a miña memoria debuxa sobre as miñas entrañas un sorriso que alegra, ou que mata, ou que dulcifica. Porque hai sorrisos que son eternos e divinos. Chegou o momento de saír. Saio coa felicidade petando, batendo no meu peito.