ONGs moi gubernamentais

ONGs. Organizacións Non Gubernamentais. Ninguén sabe cantas hai: máis de quince mil no noso país. Un número innúmero nas sociedades desenvolvidas. As actividades privadas dalgunhas destas organizacións están minando o espazo público. E poden acabar coa idea de que son os gobernos, e nunca asociacións cargadas de boas intencións, os que teñen a obriga de coidar e atender ós cidadáns. Xustamente cando o pulo rampante das políticas neoliberais está a desmantelar o estado que acubilla e protexe a todos.

Sectores políticos e económicos que cren pouco no estado, apoian e financian a organizacións con ideoloxías antiestado. Proclaman como signo de independencia que son NON gubernamentais, pero moitos dos cartos que manexan son públicos. Hai tantas que a estas horas xa tiñan que estar solucionados os problemas do mundo mundial. Pero non é así. A fenda entre o mundo rico e o mundo pobre cada vez é mais grande. Semella máis fácil ateigar o estreito de Xibraltar con cadáveres de negros e magrebíes que intentar solucionar desde os gobernos os problemas dun continente humillado.

África, América Latina, as nosas barriadas pobres asisten a unha sementeira abondosa de ONGs. Fan un traballo humanitario e son críticas coas dictaduras lonxanas… pero rara vez denuncian a quenes as financian. Poden axudar a un colectivo de mulleres nixerianas pero non se preguntan polas multinacionais USA, alemanas ou francesas que están a esquilmar un dos países máis ricos do mundo. Como é posible que Nixeria, o país máis rico e poboado de África vomite oleadas de inmigrantes a Europa?

Moitas ONGs. moi gubernamentais falan de excluídos, de ‘desechables’, de pobres. Loitan admirablemente nos arrabaldes do sistema pero non denuncian que é precisamente ese sistema o que xenera a pobreza e a exclusión. Non, non é normal esta progresión xeométrica de aparición de novas ONGs. Nin que reciban tantas subvencións públicas. Nalgunhas delas a ausencia de control das súas actividades e gastos está a provocar un rosario de noticias e denuncias de roubos e desvío de fondos para os petos de avispados ‘benefactores’ da humanidade por conta allea.

Os seres humanos temos a necesaria dimensión da piedade pero tranquilizamos tramposamente a conciencia co verniz dos bos sentimentos que disimula pero non soluciona os problemas. Por iso vai cundindo a sospeita de que hai ONGs. utilizadas polo mundo rico como almofadas amortiguadoras das explosións de cólera e os excesos de desesperación.

Ninguén pode negar que hai persoas que dan o mellor de si mesmos ata límites heroicos en traballos dunha entrega admirable e condicións durísimas. Tamén é certo que os poderes públicos xamais lograrán solucionar todas as inxusticias e todas as desigualdades a pesar de contar con poderosas ferramentas de redistribución. Pero a loita por un mundo cun rostro humano non pode estar guiada pola compaixón senón pola xustiza. Hai ONGs moi decentes. Hainas tamén que inconscientemente poden contribuír coa súa acción a consolidar as fendas da inxusticia.

Necesarias son as que teñan unha actividade paliativa, incómodas co poder denunciando o sistema inxusto, canalla e depredador dos estados ricos. Sobran as ONGs moi gubernamentais, aquelas que disfrazan con ‘caridades’ adormentadoras o sono revolucionario da igualdade, da fraternidade e da liberdade.

Ese debería ser un sono globalizador para todas, para todos, e non só para un clube humanitario de exquisitos, que monopolizan o estado, pero xamais necesitarán de ningunha ONG.