Pingas de Orballo: Morder o berro

Quero ser coma Xesucristo para andar sobre as augas. Quero cruzar o mar. Quero ser coma Moisés para abrir as augas. Porque quero cruzar o mar. Pero son un paisa de a pé que tan só soña co que non se debe soñar. Víctor Manuel quere morder o silencio, pero este paisa o que quere é morder o berro. Morder ese berro que manca. Ese berro que doe. Ese berro que te angustia. E mordo na conciencia dun pobo que non ten sensatez; ou na censura duns feitos que non deixan voar a liberdade. Quero morder sobre o berro dun país amorfo. Sobre un corazón roto. Quero cruzar o mar cun berro que aboie sobre as ondas. Quero morder o berro desas pateras que se quedan sen final. Pero quedo quieto, en silencio e mordendo un beizo porque non fago nada. Porque berro e non me comporto. Porque berro e ninguén me escoita. Non queda outra que morder nese berro. E mordo na idiosincrasia, na natureza de cada un. E mordo no aloumiño de cada quen. Sento no acantilado e o mar non se abre. Quero berrar pero mordo o berro. Contemplo o horizonte e sei que afogarei se me deixo ir. Opto por morder o berro que quere saír ante a impotencia de non poder cruzar o mar. Non son Xesucristo, nin Moisés, nin Víctor Manuel; son un paisa que abanea na súa propia conciencia para poder sobrevivir; ou para poder instaurar un alicerce que me manteña vivo, firme e disposto a berrar. Pero o berro non sae. Ó mellor é certo que Víctor Manuel conseguiu morder o silencio. Quedo entón en silencio e confiando en que, algún día, consiga cruzar o mar.

Baixo os amieiros da pitediña
Quero correr detrás do ronsel dun avión, pero case prefiro sentar á beira do Arnoia e pensar na razón de non querer correr. Ó mellor é porque xa non estou para eses trotes, para esas lerias, ou porque á sombra dos amieiros da Pitediña se está demasiado ben. Definitivamente, sento e escoito o ruxerruxe da auga e o golpeo dun pitorrei. Por moito que busco non consigo velo. Tan só sinto o ritmo do golpeo contra un amieiro. Ó pouco vexo como se achega o burro do Panameño, o veciño que, desde primeira hora, saca ó animal da corte e déixao ir ó seu albedrío. Logo, polas noites, Secundino Loreto Saviola, O Panameño, afástase uns metros da casa, mete dous dedos na boca e asubía. Nun santiamén, o seu burro asoma ós catro pés ou ós trotes pola rúa. Nunca vin un burro tan ben educado. O animal non tarda moito en chegar ó meu lado. Fálolle. Mírame. Ponse a pacer e non se separa moito de min. Sabe que non o molesto e sabe que estou alí facéndolle compaña. Hai burros que son moi listos. Deixo de mirar para el porque algo chamou a miña atención. Un pequeno movemento de ondas nas augas do Arnoia. Axiña a vexo. Polo río abaixo vai unha troita de pé, corre que te corre, quen a puidera coller. Río polo baixiño ante a ocorrencia e ata o propio burro move as orellas coma se quixera espantar ás moscas, pero eu ben sei que era porque me oíra o comentario. Chíscolle o ollo esquerdo e el move o rabo cara ó lado dereito. Ergo e contemplo por última vez o ronsel do avión. Xa case non se aprecia.