¿Pódese pasar? (12)

Fisga Seis non saía do seu pasmo; nunca tal vira desde que Deus depurou aqueles anxos que se lle obnubilaran coas predicanzainas de Lucifer:
-¡Que pícaro é, incluso no Ceo! Artimañas desas, tan sofisticadas, ¡nin se lle ocorrían ao "J.R.", aquel das películas...!
-Colega, non saques conclusións precipitadas, que aínda non rematei, que non quedou a cousa en tan pouco. A segunda parte é que ensamblou, non sei de que maneira, esas cruces do Santo Andrés; e daquela logrou formar unha especie de mesa ou reclinatorio, máis ben un facistol. Despois diso, por sobre da tarima, puxo a capa pluvial dese Cóengo, a xeito de tapete. Por último, aló encima, derriba de todo iso, plantou a súa máquina de escribir, ¡tal que un copón no altar! ¿Valo entendendo?
-Pois..., ¡a verdade é que non! Lémbrome que na vida mundana ese Tal tivo capa para todo, ¡para todo!, pero, ¿esa do Cóengo, aquí arriba, de que lle serve?
-Sérvelle de moito, colega, que como esa capa é un ornamento sacro, bendita que está, agora ninguén, o que se di ninguén, nin Tronos, nin Potestades, nin Dominacións, poden usa-la violencia para retirarlla de encima das muletas; nin separarlle as muletas, ¡iso tampouco!
Fisga Seis foi saíndo daquel pasmo con verdadeira dificultade:
-¡Fantástico! ¡Pero que intelixencia, que homo politicus; se chega a ser constitucionalista, daquela..., nin se sabe!
Fisga Nove endelgoulle ao Colega estas conclusións:
-Xa que o entendes, entenderás que mentres o Litis estea así, de xeonllos nesa capa curial, nin sequera os mártires o poden desafiuzar do seu asentamento celeste, ¡per se! Nesas estamos, que este contencioso, con tales incidencias, fíxose internacional; ¡máis cós de Xenebra!
-¿Xenebrino, eh? A min paréceme orbital, que ese Litigante, neste plan, resulta máis sistemático, máis frío e máis organizado, aínda, que Calvino; ¡xa sabes, aquel protestón que tanto nos deu que facer para homologarlle a súa doutrina!
-Querido irmán, estimado colega, quedácheste curto, que aínda estou na primeira parte da película: A consecuencia subseguinte está en que o tal Aurelio, Litis, ou como diaño se diga, a tal momento, con ese salvoconduto, con esa bricolage que se montou, estase dedicando a dar consultas xurídicas, ¡no propio Ceo! Daquela failles recursos a tódolos que teñen dificultades para pasa-lo Exame Selectivo; ¡aquí, nas mesmísimas Portas de Don Pedro!
-¿Non lle chaman a atención, que para disciplina, o que é Cefas...? ¡Que che vou dicir que non saibas!
-¡En absoluto; non serve de nada! Ese tío alega que nin busca nin compromete a ninguén; que esa cousa, ese invento, é inxel, inocente de todo; e que funciona así porque eses pecadores elixírono ombudsman, ¡democraticamente! Incluso alega que no Ceo non rezan aqueles Sindicatos do franquismo, aqueles Verticais..., e que, por tanto, sen el, sen os seus servizos, produciríase indefensión dos chamados, ¡deses que son chamados para opositar a Escolleitos de Don Pedro!
-¡Uih, a que se lle foi ocorrer! O dito: estamos apañados con este encordio, con este infiltrado de Satanás.
-¡Exactamente, iso, encordio, que tal busca ese Sindicalista: encordar! Ou o fan Ministro do Señor, ou, do contrario, atravésaselle a San Pedro bendito. Cefas, con eses nervios, con ese carácter seu, que aínda o conserva, perdeu as claves celestes, e daquela tiven que axudarlle a buscalas polo Firmamento adiante. En consecuencia de todo iso, témo-la orde de facer unha revisión sumarísima, urxente, sen preocuparnos dos miúdos, que hai que aforrar tempo, como sexa, ou, do contrario, aquí vaise reproducir aquela revolución dos Anxos!
-¡Nese caso, meu irmán, nin Pascuas nin Treguas, que se prevalecen eses chanchullos, vaise apaga-la Fe! ¡Que digo a Fe; o lume do Inferno..., por innecesario! ¡A ver, Frei Marcos, esperte, que se durmiu nos loureiros da súa Gloria, e vostede é un galego exemplar! Hai que darlle marcha, de novo, ao televexo..., para rastrexar esa ánima tan atravesada, se tal se lle pode chamar á negrura dese fillo de...; ¡quero dicir, dese fillo dun peido!
Frei Marcos, que estaba preguizoso, coa inercia, despois daquel receso tan prolongado:
-¿Que, que boureades; que pasou neste Nadal, caeu aquel Muro de Berlín, converteuse Rusia, xa se ordenan as monxas...?
Ámbolos Fisgas preguntáronlle ao unísono, como xemelgos que eran:
-¿Don Valentín, pasouno ben; si, vostede, nestes soños do Nadal, coa felicidade sosegada, recuperada?
-¡Rapaces, comme si, comme ça; se non fose aí por un pesadelo que tiven...! Representóuseme a Vila de Churiz feita unha braga; un farrapo noxento, sucio, reconstruída e ampliada cun modernismo atroz; e logo que a notei cheirenta, monóxida, e tan dexenerada que incluso ollei, por alí, nun curro, naqueles foxos do castelo... ¡Nada, o dito, un noxo: plásticos, xiringas, gomas profilácticas...! ¡Terrible, unha dexeneración decepcionante!
O Nove reanimouno, paulatinamente:
-Si, Frei Marcos, todo iso será certo, pero xa pasou o Nadal; e os Reis, tamén; e máis cousas, moitas máis, sobre todo un pesadelo espurio..., que llo iremos contando engorde, de vagar, mentres visionamos a película dese Infiltrado, que como vostede di, ¡nin no Ceo podemos despreocuparnos do caciquismo galaico, pois a pouco que descoidemos aos nosos gardados, aos nosos protexidos, volven ao nacionalcatolicismo, ás aberracións! Hai que poñe-la cámara rápida, esa de gran revolución, aínda que perdamos sensibilidade, que xa lle diremos o por que da cuestión. Estea atento ás secuencias, as secuencias e tamén ás consecuencias, que xa se perfila o retrato corporal, retrospectivo, do seu amigo e paisano, dese inefable Litis, que é como lle chama vostede habitualmente, ¡e súas razóns terá, para iso e para máis!
...

Naquela secuencia, na seguinte, coa cámara posta a velocidade de cruceiro, centrando o obxectivo nos interiores da Consistorial, viuse entrar, coa escena translúcida, ao don Aurelio. Ramón, nada máis velo achegarse, tal que un Cabo cuarteleiro, upouse na súa cadeira e acudiu presto, feito un Axudante de cámara, ¡ou de campo!, para recollerlle aquel gabán peludo, de lá virxe; mellor dito, así era, así estaba, ata que cubriu aqueles ombros godallentos do tan repetido e nunca ben ponderado don Litis.
-...
-¡Bos días, Ramonciño! ¿Novidades?
-Tan só que estivo aquí o Alcalde, por certo que preguntando por vostede; ¡acaba de irse!
-Cando eu chegue tarde, é que andei por aí, de recorrido, en función patriótica, facendo paces e abortando preitos entre a veciñanza desta bisbarra; ¡eu, coma a ruda, resolvendo preñeces indesexables! Por conseguinte, sempre debes dicir que saín, pero nunca dos xamais digas que non entrei. En definitiva, ¿presentouse algún conflito?
Despois dunha panorámica daqueles exteriores, o proxector coouse, centrouse, nos salóns do Pazo Salmonte.

-...
-¡Son preciosas! ¡Querido Aurelio, es un encanto, un ceo de sorpresas!
-¡Agora si que son preciosas, de postas nas túas mans...; harmonizan!
Mabel, raposeira, puxo voz de circunstancias:
-Manolo, ven para aquí, un momento. Mira que rosas me trouxo o teu Secretario; ¡e de paso, aprende a comportarte cunha dama!
O aludido nin esforzándose lograba controla-los celos:
-¡Ben-sei-ora! Eu non cho puiden traer, que hoxe non fun á Capital. Por certo, estas deben ser das baratas, que pouco chas presentaron; ¡nin lles puxeron papel dese de prata! ¡Uih, se víse-lo ramo que lle mandei á señora do Gobernador, daquela, daquela que me dixo que de remocionarme, nada; nada de nada, que son o mellor Alcalde de Churiz! ¡Non vou se-lo mellor, se levo dez anos dándolle á vara! E diso das flores, Mabeliña, para outra xa lle direi ao Secretario onde as serven guapas, guapas e ben presentadas.
Aurelio tronzouse a rir, coma unha vara podre, sen molestarse en disimula-la súa ironía:
-¡Ai, si, Manuel! Pois, dáse o caso que para outra vez -arremedou- tamén lle direi, eu mesmo, ao Alcalde, como se conseguen gratis datis; baratas e fresquiñas, coma estas, que aínda cheiran á xeada. ¡Manoliño, non te esquezas de que estamos en Xaneiro!
Manuel reaccionou despois daquela crise de celos:
-¡Oes, pois é certo! ¿Como é que hai rosas na praza?
-¡Terei que dicircho, que eu non teño segredos co Xefe, que para algo son o gardián dos teus! ¿Lémbraste desa señora, esa que é parente túa, unha que nos pediu Licenza de Obra para amplia-la casa pola parte do xardín? ¡Realmente é para facer outra, para duplicala, que a vexo vir! De aló veño, que lle dixen que quería recoñece-la finca antes de estudar o seu expediente; e como esa roseira, alí nun curro, cuberta cun invernadoiro de plástico, que algo se ve desde a rúa, é de rosas invernías, daquela dinllas en chufar. A boa da señora subliñoume canto precisan amplia-la casa, que do contrario non renunciaría a unha roseira tan exótica. Para que non quedasen dúbidas, deume este ramo, tal coma quen se arrinca un ollo, pero é que unha Licenza destas, de favor, máxime neste caso, que escaralla unha zona tradicionalmente verde, ben vale unha mada de rosas. Así que, caro amigo, as oportunidades hai que velas tal e como eu fago, de lonxe, con boa perspectiva; e cando non existen de seu..., ¡fabrícanse, á medida da nosa apetencia e da nosa comenencia!
Mabel relambíase con aquelas mostras, efectivas pero tamén afectivas, daquel Secretario compartido; aproveitounas para darlle unha sacudida ao seu home, para metelo en celos, aínda máis, ¡por se non o estivese dabondo!
-¡Aurelio, es un sol! -E deulle un bico lateral, de fazula.
Manuel a tal momento tragaba chispas: aquela muller era súa, licitamente súa; pero o Secretario tamén era seu. Precisaba das dúas propiedades, cada quen na súa función, pero algo tiña que dicir, sequera fose por manter unha aparencia de dignidade.
-¿E logo, eu...; que son eu, a lúa?
A habilidade daquela provocadora habitual, chamásese Mabel ou Salomé, era sofisticada, bífida; quixo acender unha vela a Deus e outra ao diaño:
-¡Manoliño, ti es..., outro sol! ¡Pero que digo, máis que un sol: ti es..., un solpor!
O cornúpeta, coa sensación de que estaba sendo burlado na propia casa, en propia presenza, quedouse cos desexos de darlles un lapote, ás dúas mans, pero non lle conviña un escándalo, de momento, ¡mentres lle conservasen aquela vara...!, así que optou por afia-las verbas:
-Serei, muller; serei iso que dis, pero aquí Aurelio é un Secretario, ¡posto por min, ou séxase, coa miña compracencia! ¿Non si, rapaz? Daquela deixémo-las adiviñas, que non se diga que hai desavinzas nas alturas deste Concello; ¡non lle conveñen á Patria, e como Xefe Local que son, non podo toleralas!
Aurelio trenzou naquel fío, que se estaba tensando en exceso; as vehemencias da Mabel podían esperar, así que zanxou:
-O que dis é certo, querido Alcalde, que por algo contas coa miña fidelidade, e tamén coa miña adhesión; ¡inquebrantables! Pero estamos esbardallando con estas bromas, con estas bobadas, e aínda non se me dixo que celebrades aquí, hoxe.
Manuel, superadas aquelas provocacións da ¿súa? muller, franqueouse:
-Si que celebramos; moitísimo; e algo vai contigo, que aquí a miña dona, se non te invita, rebenta. Resulta que ese irmán seu é tan parvo que lle aceptou esa proposta túa: ¡e por fin vaise ao México, tan pronto como firmémo-lo acordo! Así que, despois de xantar, redactas un documento; ¡pero que sexa ben repenicado, e tan forte coma a poxa dunha besta, con chaves clausais, das boas, desas de sete estalos!
Aurelio, de temoneiro, pero sempre modesto; ¡só finxidamente modesto!
-O que vos redacto é a minuta, pois ese documento hai que pasalo por ante Notario, que lle convén levalo así, legalizado polo Cónsul dese país; mellor dito, do país que represente en España, na actualidade, os intereses de México..., ¡xa que non lles admitimos Consulado propio!
Manuel, afeito aos trámites curtos, ao ordeno e mando daqueles xerarcas franquistas:
-¿Chacho, todo iso, para que, con que obxecto? ¡Non enlees as cousas!
-¡Non quererás que retorne teu cuñado..., iso, cun guitarro na man, cabreado e co preito perdido!
Manuel deulle unha calada ao veguero, unha máis, outra vez nervioso:
-¿Oes, Aurelio, sabes que che digo? ¡Que vou deixar de presumir do meu Secretario!
-¿Como; a que vén esa contradición, querido Alcalde; é que xa non me amas…; iso que dixeches onte, como a un fillo? -Chanzouse, metade en serio, e a outra provocativo, ferinte, enredando as cousas.
-¿Ti es o intelixente? ¡Está claro que se che dou sona, daquela levarante para o Goberno Civil, ou á Deputación; e xa non te leven ao Pardo, tal que de Secretario nese Concello da Garda Imperial!
-Perde coidado, Manoliño, que en Churiz estou no meu prebe; e non penso abandonarvos, ¡polo menos, mentres siga solteiro! ¿Non quedamos en que me deixas cazar, cazar e pescar, aquí, neste feudo dos Salmontes, cando e canto se me terce? Aprende unha cousa, querido Alcalde, que a coñecen tódolos labregos: ¡Non hai Municipio curto nin horto grande...! Isto vén ao caso porque aquí, ti e mais eu, aínda estamos na sementeira: recolectaremos despois, de seguida, en cuestión dun parto, nove meses. Douche a miña palabra, así que vai abrindo esa Grüber..., ¡e non chegará!
Manuel non entendeu cousa; ¡malditas metáforas as daquel Secretario tan intelixente! Volveu ao asunto de México:
-¡Ai, Aurelio, que Deus cho pague, que Mabel e mais eu tiñamos boa preocupación con esa herdanza; tan importante pero á vez tan leada! Esperaba que nos botases unha man, ¡pero o que é con tanto acerto, francamente...!
-¿Que dis, que Deus mo pague? Diso das pagas..., eu teño outras teorías, que as prefiro en especie, ¡pero todo se andará!
.../...