O mestre da conciencia
Quero ser africano para que un raio de sol me abrase a quimera pola que estou navegando. Quero navegar por entre as enredadeiras dunha historia que, quizais, algún día contarei. Contarei que todo vai do principio ata o final, atallando nas curvas e sen ningún descanso para reflexionar. Reflexionar para situarte no pasado é coma retroceder cos ollos pechos, que ás veces é bonito e por veces é amargo. Como amarga
é a soidade dunha canfurnada, ou o entretollo dunha acción. Quero ser eu para que non sexa outro por min. Quero ser o silencio dentro da algueirada e o bruído deitado no sosego. Eu son único, inxente e impoluto, ou sexa, sen mácula. Quero furgar por entre as matogueiras da apetencia e acubillarme entre o mofo dunha carballeira. Xa sei que quero ser moitas cousas, pero será o tempo o que me apouvigue sobre o leito da verdade, o que me deixe caer sobre a liña que escribín sen querer. Ou sen pensar. Hai liñas escritas que rachan os muros da ignorancia; ou que esgazan os valados do raciocinio. É complicado ver de onde saen os tiros. Porque sempre hai alguén que quere disparar. Aínda que só sexa con palabras de auga. Quero ser o home que vai e vén por entre os recunchos dunha concordia ou dunha harmonía para que o silencio se deite sobre a paz dun conto, de todo un conto. Eu son o específico, o inigualable que asegura que todo é verdade. Ata a propia mentira. Que xa é dicir. Claro que para iso o digo eu. O eterno. O mestre da conciencia. Da miña, por suposto.
Polo universo da felicidade
Eira Domingo Salvia nin é guapa nin é fea, nin é alta nin é baixa, nin é gorda nin é fraca. Eira Domingo Salvia é a filla da Carracha. Narciso Preguiceiro Florido nin ten bigote nin ten barba, nin coxea dunha perna nin se queixa da outra, nin traballa nin descansa, nin sobe nin baixa. Porque Narciso é pura nugalla. Pero o fillo do Saltón quérelle á filla da Carracha. E así empeza a historia desta parella que todas as tardes senta á beira dun canastro, míranse ós ollos e non se din nada. Nunca se din nada. Tan só se contemplan, ás veces sorrín, outras deixan caer bágoas de emoción e sempre, sempre, sempre soñan co seu amor. Non ven pasar á xente. Non oen os ruxerruxes. Non senten as mofas. O instante está aí, o momento non ten fin, o mundo é seu. De cando en vez abrazan os pés do canastro e deixan que as súas puntas dos dedos se toquen, para que a chispa brote. E bríllanlle os ollos. E sóbenselle as cores. E
tensan os músculos. E aguantan a emoción. Cando a aguantan. Cando non a aguantan caen pingas de orballo polas súas caras. Míranse. Non din nada. Silencio. A filla da Carracha vence a cabeza para o lado esquerdo. O fillo do Saltón baixa os ollos cara o peito dela. Quere rebentar o mundo. Queren, os dous, que rebente. Para ser po e que as súas partículas se xungan, se peguen, se eternicen e floten polo universo da felicidade. Pero o mundo non rebenta, e sen deixar de mirarse, erguen, dinse adeus coas miradas e Eira Domingo Salvia, a filla da Carracha, vaise para a súa casa, e Narciso Preguiceiro Florido, o fillo do Saltón, queda no medio da rúa de pasmón.
Con dirección á casa
Saín da cafetaría e a noite estaba escura. Estaba escura porque eran as once. Púxenme ó camiño con dirección á casa. Botei un paso para botar, logo, outro. E paso tras paso andei pisando nas baldosas. Algunhas estabas frouxas, soltas. Practicamente sen unha alma pola rúa. Só practicamente, porque unha muller dirixíase a un caixeiro e un home, metros máis abaixo, ía tapado cunha capucha pola outra beirarrúa. A noite, a maiores de estar escura, estaba fría. E segundo ese home se cubrira coa carapucha, por que non podía botala eu tamén sobre a cabeza? Que sentido ten pasar frío tendo con que abrigarte? Boteina sobre a cabeza, e ó momento xa souben que fixera ben. Collín o atallo a bo paso. A bo paso porque era tarde, a noite estaba escura, ía frío e aínda tiña moitas cousas que facer ó chegar á casa e antes de ver algunha película de cine. Collín o atallo intentando ver onde pisaba. Ó ter esa escuridade encima, non sabes con que te podes atopar. Porque no atallo existe unha zona na que non se ve un carallo; no hai luz pública. Está o poste ou o farol, coa súa correspondente bombilla, pero a luz brilla pola súa ausencia; por fundida me imaxino. Desde o ano da pera. Menos mal que xa me sei o atallo de memoria. Tan só temo pisar os caracois. Claro que, hoxe, coa noite fría que queda, os pobres, estarán a invernar. Crucei sen problemas o atallo e en cen metros máis xa cheguei ó meu fogar. A partir dese momento, a preparar a mesa para escribir, para conectarme a unha rede social e para, iso si, escoitar música. E esperar a que chegue a hora da película.
