Son eu; Non tí
Son o zumba zumba que zorrega na porta e deixo que os pés bailen ó ritmo dun consolo. Son o prebe dunha potaxe que alimenta os soños dun escornabois polo camiño da Pillamadoira. Paso as páxinas dun dicionario buscando unha palabra que se pegue ó meu peito e tan só me deteño en silencio. Busco o verbo berrar e unha nota en cursiva mándame a ruído. Desisto e quedo en silencio. Deixo que as miñas pernas se movan ó ritmo de Fred Astaire. Pero tan só tremen porque estou sentado nunha cadeira de madeira. Sentado ante un ordenador que pinga palabras que eu lle arrebolo. Quero ser o espírito maligno dunha intuición que asoma por entre os asentos dun coche, pero son unha alma bendita que se arrastra polo asfalto desas estradas cheas de fochancas.
Que ninguén pense que me estou humillando. Tan só se abaixan os pobres de espírito, os que se senten escuros nos días de máximo esplendor. Son o dálle que dálle a un sentimento eterno que navega por un mar bravo ata que rebenta no acantilado da indiferenza. Son eu, que non es ti. Son o verso escrito e non a novela barata. Ou a novela a medias. Seguen os pés patexando ó ritmo dun soliloquio eclesiástico, dun monólogo segrar. Porque eu son a droga do insomnio, a doenza nunha noite pecha. E déixome levar pola forza do vento. E déixome influír polo ruído do mar. E déixome aconsellar polo silencio do tempo. Porque eu son aquel que chouta por entre os salgueiros do monte Medo.
Espírito de contradición
Somos o espírito da contradición. Non hai moitos meses que esbardallamos con que por que non pactaba o PSOE con Unidas Podemos. Agora baduamos por que pactan os dous. Nin nós mesmo nos aclaramos. (Paréntese para explicar que non votei nin a un nin ó outro; non vaia ser que pense alguén que estou a defendelos -sinceramente, antes cás dereitas, por suposto) Sempre fomos moi amigos de bradar nos bares, pero fóra deles actuamos doutra maneira. Xa que estou coa política, sigo: lin algunhas cartas ó director en algúns xornais criticando a Sánchez por estas segundas eleccións e, principalmente, por non pactar nas anteriores con Unidas Podemos, que a causa disto os de Vox acadaron máis de 50 deputados. A ver se temos un pouquiño de cabeza; Sánchez tan só puido emitir un voto e case aseguro que sería para el, o que significa que eses máis de 50 deputados de Vox asomaron á palestra porque houbo moitos españois, moitos, que os votaron (ata case me atrevo a apostar que algún deses que escribiron as cartas o fixo, xa sabedes, polo detalle do espírito de contradición.) Aclarando, que é xerundio: Vox subiu porque o votaron. Se votasen, por exemplo, ó Bloque non terían eses máis de 50 deputados. (Por certo, ufff, quen os pillara; outro galo lle cantaría á nosa Galicia.) Non lle votedes a culpa a quen non a ten con respecto ós votos de Vox. É certo que puideron pactar xa antes nuns meses e non agora en horas; pero iso xa non ten nada que ver cos votos que foron agora para Vox.
Vivir para ver
Vivir para ver. Ou oír. Ou ler. Vexo o día e arrefríaseme o corpo. Ás veces chove, ás veces sae o sol e ás veces ameaza con nevar; a climatoloxía está un pouco louca. Aínda que como se adoita dicir: estamos no tempo. Oio o fío musical da Cervexaría e agradécese. Boa música para acompañar as liñas que van caendo dun bolígrafo azul sostido por unha man delgada, puro óso, pero co seu nervio quente. Leo notas, apuntes, comentarios, observacións que fun collendo nun pano de papel porque, por veces, asoman ideas ou imaxes á memoria e non se poden deixar perder. Un xa non recorda como recordaba. Vivir para ver. Ou oír. Ou ler. Vexo como pasa a xente pola rúa e sei ó instante que vai frío, moito frío. As caras, hoxe, son o espello do tempo climatolóxico. Oio a un cantante en inglés que non sei o que di, pero que me deixa un bonito sabor a
melancolía, incluso con certa morriña, neste espazo cerrado no que, fóra da música, barrúntase o silencio. Leo que a Fiscalía da Audiencia Nacional indaga se os cortes na AP-7 e o AVE son delito de terrorismo. Ai deus, vivir para ler! Cos auténticos delitos que hai por aí sen condenar, mesmo sen investigar, e que a tal Fiscalía non teña ansia deles... Vivir para ver. Vivir para oír. Vivir para ler. Vexo como se escapa o tempo, oio como funga o vento e leo o título do libro que estou lendo: Sempre teu, do vienés Daniel Glattauer. Agora toca dar unha volta para que os meus pés non se queixen a causa deste tempo, deste bonito pero maldito tempo.
Naceu libre, pero presa
Naceu libre mentres John Barry a acompañaba pola pradeira dos soños ou das ilusións. Naceu libre e quixo voar. Pero tan só sabía correr. E corría de outeiro en outeiro sen descanso. E corría por entre os carballos da súa memoria. Por entre os acordes dunha música sentimental. Ela corría triste a algo desolada, corría berrando de cando en vez e corría con pingas de orballo baixando dos seus ollos. Naceu libre, pero estaba presa. Presa dun sentimento que a embargaba, dunha sensación que tiña de cando o mundo se vestía de primavera. Ela, por un momento, deixou de correr e sentou á sombra dun piñeiro. A ollada perdida, os beizos tremendo e o silencio deitado sobre o seu pensamento. Unha pinga de orballo caeu sobre a súa faldra negra. Contemplouna con certo espanto e pensou que a vida si que era negra. A pesar de ser libre pola pradeira da súa inocencia. Ou da súa incerteza. Ela bicou os dedos da súa man esquerda porque en cada un había unha historia por rematar, unha fábula que a levaba polas noites de silencio e calma. Aínda que agora, agora mesmo, o seu peito sobe e baixa ó ritmo dunha ansiedade que a corroe un chisco por dentro. Xeme suavemente, pero xeme. Xeme con rabia e con xenreira. Xeme con esforzo e ergue. Séntese de novo libre e quere voar. Pero só pode correr pola melancolía de tempos atrás. Só pode pensar no presidio no que está. Naceu libre, pero presa. O silencio empeza a pesar na súa conciencia. Berra mentres corre. Berra mentres chora. Berra. Chora.
