Cartas a Antón

Lugo, 8 febreiro 2008

A todos os que escoitades esta misiva semanal, avísovos de que a carta de hoxe é algo diferente da habitual. Esta non a vai recibir Antón, porque o mesmo Antón en persoa está ao meu carón neste preciso momento. En realidade, debería ser el quen a escribira, porque del é a iniciativa de que hoxe se faga de xeito diferente; pero dime que el non é home de letras: o suficiente para ler algo do xornal diario, e, se cadra, unha noveliña breve, de letras grandes e a dous espazos, pero, máis aló diso, non se ve con forza para escribir unha frase con xeito. Así que, meus amigos, nesta carta non hai nada de meu, agás un pouco de sintaxe e de interpretación do que desexa Antón: eu non son máis ca un mediador entre el e o noso amigo Alfonso Carrasco, ás portas mesmo da súa consagración episcopal. Así que comezo:

Amigo Alfonso, escribo ao ditado de Antón. Ti non o coñeces, pero el coñécete ben a ti e á túa familia desde hai moitos anos. Dime que, se ten unha pequena ocasión, ha de te saudar cando remate a longa cerimonia consacratoria, e, deste xeito, ti serás a primeira persoa a quen este amigo descubra a súa identidade, cousa que garda moi celosamente. Dime que che ten moito aprecio e que desexa que a túa entrada en Lugo sexa grande, ilusionante, prometedora e chea desa suavidade amorosa que deixa o espírito de Cristo, cando un trata de se achegar á súa palabra. Asegura este amigo que ten escoitado estes días moitas opinións sobre as túas calidades, as túas actitudes e os teus presumibles comportamentos na dirección da diocese, opinións moi variadas, claro: desde os que te colocan na dereita extrema ata os que din que, por idade e talante, has ter unha postura máis á esquerda. Xa se sabe, non podemos evitar catalogar á xente para saber a que nos ater con cada persoa coa que nos relacionamos. Así nacen tantos prexuízos que, ás veces, derivan en maldades, pero que, por desgraza, son case inevitables. Antón dime que che diga que a el non lle interesan esas catalogazóns. Ti, para el, es o Alfonso da Visita, que o saúdas con afecto cando vos cruzades na Porta de Cima, aínda sen que ti saibas quen é el. Para el, tes ollada limpa e semellas ter sinxeleza dabondo para que non se che suban á cabeza fumes de orgullo e vaidade. Dime que che diga que ten a seguridade de que a mitra non será o máis visible da túa indumentaria, e de que, por baixo da mitra do poder, estará o poder da afectividade mitral do home Alfonso, o veciño de sempre, o amigo co que se fala e, se cadra, se fan brincadelas para riren xuntos.

Querido Alfonso, o Antón ponse de súpeto especialmente serio, as canas do seu escaso cabelo parecen erguerse para translucir esa seriedade, e óllame, entrepechando os ollos, para deixarme ben claro que non está de broma, cousa difícil de crer, porque sempre o está. E, con esa gravidade, dime que che diga que lle pide a Deus que che asente ben a cabeza. Eu protesto, porque é ben sabido que a tes ben asentada. Pero el explica: quere dicir que Deus non permita que a túa cabeza se impoña aos impulsos do teu corazón: ao final, di Antón, quen nos fai a vida máis levadeira é o corazón. Afirma o noso amigo que está ao tanto de que es intelectual, home de cabeza ben artellada, e que sabes moito de teoloxía e das grandes teorías, mentres que el, o pobre de Antón, diso non sabe nadiña de nada. Pero asegura que, cando fala con xente sabida, el axiña descobre ao amigo que lle da sosego e esperanza cando precisa apagar as angurias da vida. Poida que non entenda o discurso, pero entende moi ben o alento con que se pronuncia: non busca teorías senón a palabra cordial, a do corazón. Así que, ao final, o que el che desexa é que, cando algunha persoa estea sometida ao inferno de graves decisións (divorcio, abortos, ou, eu que sei, situacións dramáticas) e queira acudir á túa axuda, non atope en ti a un predicador de grandes principios fríos e definitivos, senón a un amigo que aporta comprensión, acougo, e, ao final, perdón. Como din que fixo Xesús. Desexa Antón verte por aqueles lugares onde o sufrimento se fai especialmente visible, coa intención, non de presionar nin de impoñer nada, senón de te facer presente, sen máis. Tamén insiste Antón en que che diga que non lle fagas moitas visitas aos curas como bispo senón como compañeiro e amigo. El ten, seica, un amigo cura que, coma case todos, xa vai vello e non lle quedan moitos azos. Dime que, se o vas ver, déixalle que che conte os chistes que lle fan rir, aínda que algún sexa algo subido: seguro que precisa desabafar. Despois de rir, xa falaredes en humano, longamente.

Meu querido Alfonso, non lle permito seguir a Antón porque había facer esta carta longa en exceso. Remato, pois, xunguindo os meus desexos aos seus: que teñas a felicidade de ver o máis feliz posible a quen a ti se achegue, pense como pense.

Os teus amigos Antón e Bernardo.